Ол бұл жерден мүмкіндігінше қашуға тырысып, ұзақ жүгірді. Жел оның шаштарын қопсытып, нәзік сөйледі:
– Тезірек, тезірек, кішкентай ханшайым. Осы ақымақ және айлакер адамдардан босату үшін. Тез жүгір, мен саған көмектесемін. Оларды тоқтату үшін олардың көздеріне құм себемін …» – деп сыбырлады жел. Бір уыс құм мен шаң төбеге көтеріліп, құйында үлкен күшпен айналып, адамдарға қарай ұмтылды. Шаң мен желдің әсерінен ештеңе көрінбеді. Адамдар көздерін қорғау үшін қолдарымен газеттермен жабылды. Айгүл таксиге немесе автобусқа отыруға қорықты. Ол адамдардан қатты қорықты. Ол өзін осы қорқынышты дәрігер М.-ға апарамын деп қорықты, айналасына қарап, нирванада өтіп бара жатқан адамдардың ақымақ күлкілерін көріп, оған бүкіл қала осы дәрігерге қабылдауға бара жатқан сияқты көрінді. Әркім сиқырлағандай есінен айырылды. Сондықтан сән өте қысқа, әрең жабатын юбкаларға айналды. Барлығы және әр түрлі адамдар өздерінің «очарларын» ашып, жалаңаш жүретіні сондықтан.
«Олар жай ғана киінуді ұмытып кетті – бұл менің басымда жарқ ете қалды – Сол себепті бәрі бірдей іш киіммен жүреді, оны киім астында жасыру керек. Ұмытылған! Олар жай ұмытып кетті! Мен осында көшіп келгенде не ойлағанымды ойладым. « Ол ұзақ, ұзақ жүгірді. Ол жүгірді, демалуға тоқтады, сосын ессіз адам сияқты қайта жүгірді. Адамдар оны болдырмады және оны түсінбеді. Қаланың өз өмірі болды, мұнда бәрі әртүрлі, ауылдағыдай емес, және кез-келген ауыл осында тұра алмайды, уақыт пен ақшаның жедел ағынына ілеседі. Мұнда әркім өз мүмкіндігімен өзінше өмір сүреді.
Ақыры станцияға жеткен Айгүл пойызына мініп, анасына дәрі сатып алмай кетіп қалды. Дәрі-дәрмекті қалада тұратын Ахмет ағай сатып алады. Ол Айгүлден естіген оқиғаға күліп, бұлар алаяқтар, ал Алматыдағылар ауылдағылармен бірдей дейді. Айгүл жеңіл дем алады, бірақ ұзақ уақыт ағасына үйіне баруға батылы бармайды. Ол енді Жанельмен байланыс жасамайды. Миды жоғалту өте қорқынышты! Алла бұған жол бермесін!!
© Copyright: Райса Каримбаева, 2014
Свидетельство о публикации №214060400754
Сатира
«Көл» атты керемет, мистикалық фильмді қарау.
Жарты фильм үшін басты кейіпкер – ғылыми профессор алға, артқа, алға, артқа, ауылдан ауылға және артқа қарай жүрді. Жолда мүлдем ештеңе болған жоқ. Күңгірт табиғат «мистикалық» көңіл-күйді күшейте түсті. Иә, мен оның алға-артқа жүруінің езгісіз, мылжың музыка сүйемелдеуімен жүретінін ұмытып кеттім:
– Бум-барабум-бум-барарабум-бумм … – дабыл қағуды, дабыл қағуды еске түсіреді.
Қазірдің өзінде ұйықтап жатқан кезде мен бір қорқыныштың бұтақтар мен ескі баспалдақтардан жасалған импровизацияланған мұнарада профессорға қарап тұрғанын байқадым.
– Ең болмағанда бірдеңе … – басымда жеңілдік пайда болды. Мен көңілімді көтердім. Кідіртілді. Мен өзіме таңқурай джемімен шай алып келдім және сүйікті мистицизмімді көре бастадым. Бірақ ол жерде болған жоқ…
…Тағы да профессор барды, жоқ, қазір ол ауылдан екіншісіне велосипедпен жүрді. Тағы да: алға-артқа, алға-артқа, алға-артқа… жартылай ұйықтаған, екінші класты вагонға шыққан кезде дөңгелектердің дауысын еске түсіреді…
– Мен одан көп нәрсе жасай алмаймын… Енді мен оны алып тастаймын … – Мен созылдым, бірақ содан кейін тағы бір ашкөз ой:
– Міне, олар, осы фильмді жасаушылар, осының бәріне көп ақша жұмсаған! Әрине, оның мағынасы бар!
– ЖАРАЙДЫ МА! Мен басымды артқа тырнадым және маңдайыма төмен сырғып кеткен орамалды түзеп бердім.
