Пяшчынкі шчасця - страница 3

– Адно з галоўных правілаў – нічога не павінна вытыркаць, тырчаць або боўтацца на касцюме. Асноўныя і часта выкарыстоўваюцца прадметы павінны размяшчацца на поясе. Усё, што не асабліва трэба – на грудзі. Рэдка выкарыстоўваемае – у заплечнік.

– А навошта?

– А ты паспрабуй дастаць са дна заплечніка бінт або аптэчку, калі кожная секунда важная для захавання здароўя ці нават жыцця. Ці, напрыклад, ёсць сталкеры, якія носяць пісталет на грудзях, каб паказаць сваю «крутасць». Дык вось, адкуль хутчэй дастаць пісталет з грудной кабуры або паясавой?

– Ну, думаю, што з пояса…

– Вось менавіта! Таму ты павінен зразумець – усе правілы адносна існавання ў зоне напісаныя крывёю людзей, якія гэтыя самыя правілы не выконвалі. Добра, глядзі, на левым сцягне ў цябе ёсць адсек. Цяпер ён пусты, але ты павінен пакласьці ў яго стралянныя гільзы, і не менш чым з паўсотні.

– Навошта гільзы? А, зразумела… гэта Вы так, тыпу, жартуеце…

– Ніякіх жартаў. Насыпай-насыпай, спатрэбяцца. Так… Добра. Пісталетам ўмееш карыстацца?

– Ну, гэта, у ціре страляў… праўда з пнеўматыкі…

– Нічога, значыць цэліцца ўмееш. Пайшлі прагуляемся… тут недалёка.

Пакінуўшы тэрыторыю навуковай станцыі, яны пайшлі ледзь прыкметнай сцежкай у бок завадскіх карпусоў. Прайшоўшы літаральна метраў дваццаць, Сенька рэзка тузануў яго за рукаў:

– Стой!

– Што такое?

– Глядзі!

– Куды?

– Ды прама перад сабой!

– А хто там?

– Ды не «хто», а «што»?

– Ну «што»?

– Дарма. Дастань пару гільзаў. Цяпер кінь адну наперад прама перад сабой.

Кінуўшы гільзу, ён не паверыў сваім вачам. Кавалачак металу, праляцеўшы некалькі метраў наперад, раптам замёр на адным месцы, распаліўся да чырвані, і… паляцеў кудысьці ўправа. Усё гэта адбылося ў нейкія імгненні.

– Што гэта было?

– Не было, а ёсць. Гэта анамалія «трамплін». Што яна робіць, ты ўбачыў. Можаш уявіць сабе, што яна зробіць з чалавекам. Іншае пытанне, як яе выявіць і, па магчымасці, бяспечна абмінуць. Глядзі, бачыш тое месца, дзе знікла гільза? Дык вось, на траве маецца прымятасць, як быццам там нешта ляжала. А калі прыгледзецца, то заўважыш невялікае скажэнне паветра па межах самой анамаліі. Але для таго, каб дакладна вызначыць межы анамаліі, як раз і патрэбныя гільзы. Адна з тваіх трапіла амаль у цэнтр анамаліі. Некалькімі гільзамі можна вызначыць межы анамаліі, пракідвая іх па меркаваным перыметры анамаліі. Размяшчэнне анамаліі можна таксама занесьці ў камунікатар на карту мясцовасці, але гэта неактуальна.

– Чаму?

– Пасля выкіду анамаліі мяняюць сваё размяшчэнне.

– Пасля выкіду?

– Так. Так называецца адно з самых невытлумачальных з'яў зоны. Выкід спалучае ў сабе ўражлівае па прыгажосці, але ў той жа час самае разбуральнае спараджэнне зоны, параўнальнае па моцы, напэўна, з атамным выбухам. Пасля яго не толькі перамяшчаюцца, узнікаюць або знікаюць анамаліі, але і месцамі перакройваецца сама тэрыторыя зоны. Выжыць ва ўмовах выкіду практычна нерэальна, таму перад ім трэба знайсьці нару і як мага глыбей. Што такое выкід дакладна не ведае ніхто. Над прататыпамі абароны ад энергіі выкіду працуюць навукоўцы з бункера, які мы ахоўваем. Бяда ў тым, што ім пастаянна патрабуюцца ўзоры для даследавання – артэфакты, рознага роду дакументы, якія можна знайсьці ў лабараторыях па ўсёй зоне…

– Ты сказаў лабараторыі?

– Ну так…

– А адкуль тут лабараторыі?

– Глядзі, да аварыі ў 1986 годзе на Чарнобыльскай АЭС, Міністэрства абароны СССР размесціла тут некалькі сваіх вайсковых баз, нібыта для трэніроўкі кантынгенту ва ўмовах набліжаных да ўмоў ядзернай або атамнай вайны. Але асноўнай мэтай было ўладкаванне некалькіх сакрэтных падземных лабараторый. Для чаго яны былі патрэбныя, да гэтага часу застаецца загадкай, але тваё ўяўленне можа прыдумаць, што яны тут даследавалі. Блізкае размяшчэнне ЧАЭС забяспечвала як энергіяй для абсталявання, так і выдатнай абаронай ад навакольных – сам падумай, хто ў здаровым розуме папрэцца ў забаронены сектар, дзе ваенныя патрулі стралялі на паразу, да таго ж радыяцыйны фон ужо тады тут быў высокі.