Зграя - страница 6

***

Інтэрнэт-ананімам аказалася шаснаццацігадовая дзяўчына Ася са светлымі валасамі і блакітнымі вачамі. Яна сама падсела за столік Максіма.

– Ну прывітанне, ці што?

Хлопец не ведаў што адказаць, таму ў адказ кіўнуў галавой.

– Дык і будзеш маўчаць? Калі так, то я пайду, – прамовіла яна з выклікам.

– Чакай, я пра ваўкоў хачу пагаварыць.

– Ведаю, ты пісаў. Інакш я б і не прыйшла да незнаёмага мужыка. Што хочаш ведаць?

– Ты пісала пра белых ваўкоў з поўначы. І яны мяне вельмі цікавяць.

– А я табе навошта? Ідзі да біёлагаў.

– Слухай, мяне цікавяць не звычайныя белыя ваўкі, а гісторыя… Гісторыя, як белыя ваўкі прыйшлі з поўначы і… І забілі астатніх ваўкоў.

Дзяўчына з палёгкай выдыхнула.

– Фух, дзякуй богу. А то мямліш нешта, я нават напружылася. Табе таксама нехта расказаў гэту казку?

– Так, а пасля…

– А пасля прыйшлі трое – чарнявы, бялявы і лысы. Прапанавалі расказаць працяг.

– Усё так. Скажы, што гэта за ваўкі такія і што мне рабіць? Як паводзіць сябе з гэтымі людзьмі?

– А я скуль ведаю, што гэта за ваўкі? Адно скажу – пагаджайся. Наконт грошай яны не падманваюць. Вось, глядзі, што я купіла, – Ася пакруціла ў руках новы айфон. – І яшчэ шмат чаго.

– І што трэба рабіць?

– Ды нічога. Воўчыя сны бываюць у цябе? Гэта і ёсць гісторыя. Не ведаю, пад гіпнозам яны сняцца, ці што… Мне сніліся дзён дзесяць, потым спыніліся. Тады тройца прыйшла. Сказалі, што я павінна знайсці незнаёмца і расказаць працяг маіх сненняў. Але не той працяг, які я захачу, а той, які яны скажуць.

– Каму ты расказала?

– Нейкай негрыцянцы з месяц таму. Яна сядзела на прыпынку, прыгожая. Я і вырашыла ёй дапамагчы. Упэўнена, пасля тройца і да яе прыходзіла.

– А далей?

– Далей не было нічога. Сны скончыліся, гэтыя зніклі.

– І што будзе са зграяй Суу-Ардун у канцы? Што яны загадалі расказаць?

– Хто такія Суу-Ардун? Я расказвала пра іншую зграю. Яна загінула. А-а-а, – Ася шчоўкнула сябе па лбе. – Ты вырашыў, што я тваю гісторыю пераказваю? Усё не так – мы працягваем тое, што нам расказаў папярэдні апавядальнік. Не ведаю, як гэта працуе. Містыка нейкая… О, бачу да цябе прыйшлі “сябры”. Прабач, не хачу яшчэ раз сустракацца з імі. Бывай і памятай – з усім пагаджайся і ўсё будзе добра. І грошы атрымаеш, і сам цэлы застанешся.

Ася сышла і праз момант на яе месца сеў чарнявы з тройцы. Макс адчуў, што белабрысы з лысым стаяць ззаду.

– Табе нельга сустракацца з мінулымі апавядальнікамі. Іх час прайшоў, а твая гісторыя яшчэ не скончана. Вашы размовы могуць усё змяніць. А гэта дрэнна паўплывае на нашы дамоўленасці.

– Я хачу зразумець, што адбываецца. І хто вы такія…

– Не трэба нічога разумець. Ты сам адчуеш, калі прыйдзе час. Атрымаеш свае грошы, мы – сваю гісторыю. І ўсё.

– Хопіць з ім няньчыцца, – другім заўсёды пачынаў гаварыць бялявы. – Трэба правучыць, каб ведаў сваё месца. Тады і думкі дурныя ў галаву не палезуць.

– Не. Ён разумны чалавек, – мычанне лысага Макс мог бы пазнаць сярод тысяч іншых галасоў. – Ён усё зразумеў, так? А зараз нам трэба пабачыць працяг. Ты дазволіш?

Максім успомніў, як ён у мінулы раз пагадзіўся на такую прапанову і прачнуўся на наступны дзень.

– Не хачу!

Усхапіўся з месца і пабег да бліжэйшага прыпынку. Тройца не кранулася з месца.

***

Максім памятаў, як яны лёгка адшукалі і зайшлі ў яго кватэру з зачыненымі дзвярыма. А потым гэтак жа лёгка адтуль сышлі, а дзверы так і не адчыніліся. Яны ведалі дзе ён жыве, значыць, ехаць дадому было нельга. Макс вырашыў схавацца тамм, дзе яго ніколі не стануць шукаць.