– Смачна есці! – сказалі з дзвярэй кухні.
Хлопец пазнаў голас, хацеў усхапіцца, ды не паспеў. Яго схапілі за патыліцу і моцна ўдарылі тварам аб стол, потым яшчэ раз. Максім адчуў як з носа пацякла кроў. Наста закрычала і нязваны госць кінуўся да яе, ўдарыў дзяўчыну ў жывот. Яна сагнулася папалам, усхліпнула і прысела, пасля апусцілася на карачкі.
Макс падняў твар і ўбачыў белабрысага з тройцы. Ягоных хаўруснікаў побач не было.
– Што, збегчы надумаў? Лічыш нас дурнямі? Думаў, не знойдзем цябе? Ты належыш нам, запомні. Мы можам даць усё, што хочаш, альбо зрабіць тваё жыццё невыносным! А гэта што за баба? Каханка?
Максім хацеў падняцца і кінуцца на белабрысага. Аднак той быў хутчэйшым – падскочыў, схапіў хлопца за шыю і ўзняў у паветра.
– Я лічу, не трэба з табой лясы тачыць. Калі з першага разу не зразумеў, то ўсе пытанні вырашым па даросламу. Некалькі маіх урокаў, і ты да канца жыцця будзеш слухацца, што рабіць далей. А цяпер…
Наста ззаду засадзіла ў шыю белабрысага нож. Ягоныя пальцы аслаблі, і Максім паваліўся на зямлю, хапаючы ротам паветра. Белабрысы лёгка выцягнуў нож і павярнуўся да дзяўчыны. Наста забілася ў вугал паміж падаконнем і халадзільнікам, рукамі захіліла твар з галавой і закрычала. Белабрысы рэзкім рухам загнаў лязо нажа ў грудзі Насты.
– Сядзела б на месцы і не варушылася – засталася б жывой.
Дзяўчына асунулася па сцяне, захрыпела. Сэрца Максіма моцна забілася, пераганяючы кроў, насычанаю адрэналінам, у вачах пацямнела. Ён адштурхнуўся нагамі, усёй вагай кінуўся на забойцу і рукамі штурхануў яго ў акно. Белабрысы коратка рыкнуў і, разбіўшы двайныя шыбы, паляцеў уніз.
Макс нахіліўся над Настай. Яе вочы замёрлі і не міргалі. Кроў залівала падлогу маленькай кухні. Дзяўчына была мёртвая.
***
Міліцыя прыехала праз дваццаць хвілін – суседзі паскардзіліся на шум і разбітае шкло. На Максіма надзелі кайданкі і вывелі з пад’езду, нахіліўшы тварам у падлогу. Хлопец спытаўся – ці знайшлі яны труп забойцы. Яму нічога не адказалі.
Воўчы сон
Горад Алык-Ачын месціўся на кругавой пляцоўцы, з усіх бакоў абкружанай каменнымі скаламі. Адзіны праход ахоўвалі два ваўкі. Гаўл ішоў у акружэнні трох маладых ваўкоў. Старэйшы воўк – важак Акіра – ішоў досыць далёка наперадзе іх. Гаўл заўважыў, як нізка нахілілі галовы ахоўнікі, калі пабачылі Акіру. Гэтаксама ўсе ваўкі паводзілі сябе і ў горадзе.
– Бачу, вашага важака вельмі паважаюць.
– Яшчэ б. Гэта не звычайны важак, а каралева, – ухмыльнуўся малады воўк побач.
– У сэнсе – каралева?
“Каралева – значыцца ваўчыца. Ваўчыца кіруе зграяй ваўкоў? Гэта ж немагчыма!”. Гаўл здзіўлена паглядаў на свайго суправаджаючага і на Акіру паперадзе. Як ён не змог адчуць, што гэты воўк – жанчына? Зрэшты, між імі была немалая адлегласці і тады, і цяпер. Але ж – за ўсю гісторыю ягонай зграі ніколі ваўчыцы нават дарадцамі не станавіліся. Гэта было… немагчыма. Тое ж самае, каб важаком стаў, напрыклад, зубр.
Яны падышлі да вялікай будыніны, якая ўздымалася не менш чым на дзесяць галоў, а шырыня даходзіла да дваццаці хвастоў. Складзена яна была з невялікіх прастакутных камянёў, якія змацоўваліся між сабой нейкім шэрым растворам.. Уваход ахоўваў стары вялікі воўк са мноствам шнараў на пысе.
Гаўл упершыню бачыў такую пабудову. У горадзе іх зграі хата важака была меншая разоў у пяць.
Там Акіра спынілася, азірнулася і пачакала Гаўла і ягоных ахоўнікаў.
