Ислам модернизациясы. 1 Бөлім - страница 20

Ислам Ибн Таймия «Минхəж əс-Сунна əн-Нəбəуия» кітабында былай деп жазған: «Аллаһтың Елшісіне түсіргеніне сүйеніп үкім шығаруды қажет деп санамайтын адам кəпір екені күмəнсіз. Алланың түсіргенін ұстанбай, өзі əділ деп санаған нəрсеге сүйеніп, адамдар арасында үкім шығаруға рұқсат берген адамға да солай. Шынында да, əділ билікке ұмтылмайтын қауым жоқ, бірақ бұл қауымдастықтың діндері көбінесе үлкендерінің ұстанғанын əділ деп санайды. Дегенмен, өздерін мұсылман санайтындардың арасында да көбісі өз үкімдерін Алла түсірген шариғатта ешнəрсе айтылмаған əдет-ғұрыптарына сүйенеді. Бұл, мысалы, өз ата-бабаларының дəстүрін ұстанатын, Құран мен Сүннетке мəн бермей, осылай істеу керек деп есептеген тəуелсіз билеушілер болған бəдəуиндер арасында байқалады, дегенмен дəл осы күпірлік болып табылады. . Олардың көпшілігі Исламды қабылдап үлгерсе де, əміршілер ұстанған дəстүрлер бойынша үкім шығаруды жалғастыруда. Егер бұл адамдар тек Аллаһ түсірген нəрсеге сүйене отырып үкім шығаруға болатынын білсе, бірақ оны іс жүзінде ұстанбай, оған қайшы əрекет жасауға рұқсат етсе, кəпір болды».

Шейх Мұхаммед ибн Ибраһим былай деген: «Жалғыз Аллаһтың үкімінің əділдігін мойындай отырып, Аллаһ түсіргеннің негізінде үкім шығармаған адам, өзінің күнəсін мойындай отырып, кішігірім «сенімсіз имансыздық» жасайды. Бұл тек бір немесе екі рет жасаған адам туралы. Егер ол Алланың шариғатына қайшы келетін заңдар жинағын ойдан шығарса, оны жаратқандар қателессе (ақиқатқа сай келмесе), шариғат ережелері əділетті деп айтса да, бұл нағыз күпірлік. Мұндай күпірлік адамды мұсылман қауымынан тыс қалдырады».

Раббымыз жер бетіндегі əміршілеріне өзінің кемел шариғаты бойынша үкім шығаруды жəне əділ болуды бұйырды. Ол: «Егер үкім шығарсаңдар, əділдікпен үкім етіңдер» («Ас» сүресі, 42-аят).

Алланың қалауын Оның разылығы үшін шын жүректен орындау керек, өйткені бұл ғибадат. Алла Тағала тек өз мақсатын, жеке мүддесін көздейтін шариғат заңына бағынбайтын əрбір адамды айыптайды. Жүректерінде дерт барлар туралы: «Олар араларында үкім беру үшін Аллаға жəне Елшісіне шақырылса, олардың кейбірі бет бұрады. Ал егер ақиқат олар жағында болғанда, олар оған бойұсынып келер еді» («Нұр» сүресі, 48-49 аяттар). Мұндай адамдар тек қана өз нəпсілеріне сай келетін нəрселерге мəн береді жəне оларға қайшы келетін барлық нəрселерден бас тартады.

Игі істерде əрбір мұсылман өз билеушілері мен басшыларына бағыну қажет. Мұсылман басшыға мойынсұнуға жəне оған бағынуға жəне ол туралы жаман сөз айтпауға міндетті, өйткені басшыға бағынбау дін мəселелерінде де, дүние өмірінде де жаман зардаптарға əкеледі. Осындай зардаптардың бірі – мұсылмандардың күш-қуатының əлсіреуі, соның нəтижесінде мұсылман халықтарының дұшпандары өздерінің арам ойларын тезірек жүзеге асыруға мүмкіндік алады. Мұсылман басшыны халқы құрметтеп, оның қол астындағылар Алланың заңымен берілген əмірлерін орындаса, Ислам дұшпандары одан қорқып, құрметтейді. Мұсылмандар өз əміршісін құрметтемесе, дұшпандары оны қорлайды. Жəне бұл мұсылмандардың өздерін менсінбейтіндігінің көрінісі болады. Демек, иманды адам бүкіл мұсылмандардың тағдыры үшін жауапкершіліктің ауыр жүгін арқалаған адамды құрметтеуге тиіс, сонда бүкіл əлем адамдары оның алдында да, барлық мұсылман халықтарының алдында да құрметпен қорқуды сезінуі керек.

Аллаһ Тағала: «Əй, иман келтіргендер! Аллаға бой ұсыныңдар, Пайғамбарға жəне араларыңдағы əмірлерге бой ұсыныңдар. Егер араларыңда бір нəрседе келіспеушілік туындаса, егер Аллаға жəне Қиямет күніне сенетін болсаңдар, оның шешімін Аллаға жəне Елшісіне беріңдер. Осылайша нəтиже жақсырақ əрі қолайлы болады» («Əйелдер» сүресі, 59-аят). Ибн Аббас бұл аяттың Аллаһ елшісінің мұсылман отрядының (əл-Бұхари жəне Муслим) басында жорыққа жіберген Абдулла ибн Хузафаға қатысты түскенін айтты. Құран тəпсіршілері билік иесінің кім екені туралы бірнеше пікір айтқан. Əбу Һурайра, Ибн Аббас, Зəйд ибн Аслам, əс-Судди жəне Муқатил осыларды билік басындағылар деп есептеді. Ибн Аббас та бұлардың мұсылман ғалымдары екенін айтқан. Бұл пікірді Ибн Əбу Талха, Жəбир ибн Абдулла, əл-Хасан əл-Басри, Əбу əл-Əлия, Муджахид, ан-Нахай жəне ад-Даххак та айтқан. Икрима бұл аят Əбу Бəкір мен Омар ибн əл-Хаттабқа қатысты болуы мүмкін деп те есептеген.