Ром. На цыганском языке (диалект русска рома) - страница 32



– Нат, на лава мэ тэ кхэлав. Ту прэ мандэ и на дыкхэс сарэса, лишь качинэс шэрэса. Дыкхэс только прэ яг. Мэ, сыр дылыны, выламываюсь ангил тутэ. Конэс ту камэс одой тэ удыкхэс?

– Просто дыкхав.

– Мэ джинав. Опять адая гади. Ваш лакэ ту чюрдыян пэскирэс роднонэс чавэс. Кана и тут рикирэл пало ило. Кай ада дыкхно, собы ром отпхэндяпэ тэ прилэл роднонэс чавэс?

– Настя!

…….– Кэдэ затрадава прэ галякири могилка саро лакэ кокори роспхэнава.

– Ту дякэ на скэрэса, Насте!

– Состыр? Кон можинэл мангэ тэ запхэнэл тэ традав прэ могилка кэ пхэнякэ?

– Ту же джинэс, со ада нанэ чячипэ. Ту нанэ дасави.

– Эна, сыр ла жалинэс, со даже ман пошардян. Наис, со на забистырдян.

Ёй ещё со – то тихэс пхэндя романэс. Ёв испуганно-негодующе перемардя ла:

– Настя, сыр тукэ на ладжяво! Ту же ла сарэса на джинэс!

– А ту со, камэс собы и мэ покамьём ла? Дриван бут мандыр закамьян. Мэ же са екх ромны, хоть Шелоро и ракирэл, со мэ ада забистырдём. Соб адая гади армандыны мэя!

– Настя! – строгэс и зоралэс згодлыя Будулаё.


А, может, чячё, тэ уштэс, тэ згодлэс лэнгэ, собы на ракирэнас дасавэ лава, со ёй адай, саро шунэл? Состыр? Пал одова, со подкэдыя и выбарьякирдя Ваняс? Ёй скэрдя ада Ваняскэ, нанэ соб кон – то пошардя. Собы на ракирэлас Настя, а Ваня лакэ чаво. Сыр и Нюра. Ёй камэл, собы на ракирнас дякэ пал латэ. Джидо штэто нанэ про ило. Нэ ёнэ адай ла на родэнас, на кхарэнас. Ёй кокори чюрдыяпэ пал лэндэ. Ёнэ на джинэн, со ёй адай… На камэс тэ шунэс – на шун, кон затэрдыя? На тырдэ мэн.

– Настя, уже сарэса поздно. Мангэ сыго чейно тэ традав про смена.

– Нат, нат, мэ на пхэндём само главно… А ту на спучеса со?

– Поздно, Насте.

– Со ту заладил… Мэ кокори джинав, би тыро. Нэ, если на камэс тэ спучес, мэ са екх кокори тукэ пхэнава. Ту только на дыкх прэ строна, адай никонэс нанэ. Подыкх прэ мандэ. Ада мангэ должно тэ явэл ладжяво. Камэс, лэ ман дякэ, Будулаё!

– Фэдыр амэнгэ туса тэ традас адацир, Настя.

Ёв уштыя, гэя ко мотоцикло. Ёй затходя лэскэ дром. Жаркэс и жалобно пхэндя:

– Нат, пал одова, со мэ тукэ пхэндём, ту на можинэс тэ утрадэс. Ещё ни екх ромны на ракирэлас дасавэ лава. Кана ту шундян, со мэ прэ саро согласно. На чеино ни бьяв, ничи на чейно. А одой, может, ту покамэса ман. Соскэ ту штылёс? Мэ нанэ сарэса тукэ брытко, аи? Мэ лава тэ камам тут бутыр, соса Галя. Мэ джинав, со ту думинэс. Нэ ёв уже сарэса выбария. Амэндэ туса тоже явэна чаворэ. А если на покамэса, то мэ на лава неволить, сыр ваврэ. Ту на думинэ, со ада мэ тэрныпнастыр. Мэ г’ара саро обдуминдём, и тэ жалинав на лава. Ту, пожалуйста, на дыкх дрэ строна, Будулаё, а прэ мандэ. Разве мэ сарэса никудышно? Ёй фэдыр?

Виясь ангил лэстэ, тырдыя васта, ёй  гэя кэ  ёв.  Индырака крэнциндяпэ пашо бёдры. А ёв тэрдёл и дыкхэл прэ латэ.

Нат, ада Кдавдия на лэла тэ дыкхэл. Ада нанэ ваш лакирэ якхэнгэ, сыс уже учедыр лакирьятыр зорьятыр. Ухтыла, ёй уже подыкхтя пал черта, кай сыс сарэса вавир джиибэ. Чужо и нанэ джиндло. И соскэ лакэ вторгаться одорик? Ёв – ром, ёй – ромны. Екх обычай, екх чиб. Ёнэ полэна екх екхэс. Аври! Аври дасавэстыр штэтостыр! Чяр скользинэл, и чутко грай г’аздыя морда. Аври! Ада ёй не должна тэ дыкхэл! Одоцир прэ саро джиибэ. Ёй тырдэл васта кэ ёв, а ёв дыкхэл прэ латэ… «Кана, Громушка, лыджя ман палэ. Кана джинав, сыр тут кхарэл тыро хулай. Ада уже нанэ важно. И мэк, тпруженька, ёв дякэ и на уджинэла, со амэ туса самас адай. Сарэса на чейно сыс адава тэ кэрэс». Кана на дарано, со ёнэ ушунэна цокото.