Пакуль ішло будаўніцтва, Нінка носу на двор не паказвала. Корчыла з сябе пакрыўджаную. Толькі позна вечарам, выносячы смецце, яна, нібы ненацкам, абыйшла гараж з усіх бакоў, прыймаючы работу.
– Можа, калі хоча! – задаволена бухцела яна. – Вунь які ладны гараж атрымаўся. Нават жыць можна. А ўсе рукі не даходзілі! Каб не гэтыя сабакі, то і невядома колькі б яшчэ чакаць давялося.
Нінка памацала замок, правяраючы ці закрыты, і вярнулася ў хату.
У гэтую ноч яны з Пятром спалі спакойна.
Верка корпалася ў гародзе. Нарэшце зацвiталi модныя галандскiя цюльпаны, па якiх яна даўно млела. Яна калiсьцi выгледзела iх у нейкiм каталозе, але доўга не рашалася заказаць. Палохала цана, ды i, наслухаўшысь розных баек пра несур’езных таргашоў, не рызыкавала выкiнуць грошы на вецер. Потым плюнула на ўсе i выпiсала тры цыбулiнкi. Доўга чакала. Ужо нават пачала сумнявацца, што ейная мара здейснiцца. Папракала сябе, што адправiла грошы, i не малыя, ў мiнкiн мех. Але не прайшло i месяца, як прыйшла бандэролька з доўгачаканымi цыбулiнкамi. I Верка супакоiлася.
Месца для новых кветак выбрала самае сонечнае, якраз насупраць дарогi. Хай усе глядзяць, якiя ў яе кветкi. Глядзяць i зайздросцяць. Але замежныя кветкi анiяк не жадалi ўзыходзiць. Верка зноў пачала турбавацца. Мо, цыбулiнкi дрэнныя? Мо, папсавалiся ў дарозе? Мо, гэты зусiм не цюльпаны? Але ўсе сумненнi аказалiся дарэмнымi. Цыбулiнкi хутка выпусцiлi першыя лiсточкi, а следам за iмi i стрэлкi. Якiх-небудзь яшчэ пару дзен i Верка ўбачыць сваю мару ў поўнай красе. Па некалькi раз на дню яна бегала да сваiх кветачак – палiвала, рыхлiла зямельку, вырывала пустазелле, накрывала ад ветру i туманоў. Новые кветкi так захапiлi яе, што яна нават забылася пра ўсе астатнiя, запаланiўшыя амаль увесь гарод.
У нядзелю, прыбраўшыся ў хаце, Верка зноў корпалася ў градках.
– А што ты робiш? – пачуўся танюткi дзiцячы галасок. Верка азiрнулася. Ля плоту стаяла дзяўчынка гадоў трох-чатрырох. У вялiкiх гумавых ботах, чырвонай куртцы з чужога пляча i ўзлахмачанай галавой.
Дзiце са здзiўленнем сачыла за Верцынай справай.
– Прыгожыя ў цябе кветкi, – не чакаючы адказу прадоўжыла дзяўчына. – А цябе як завуць?
– Верай.
– А мяне Лiзай.
– Чыя ж ты такая бойкая будзеш? – запытался Верка.
– Мамкiна.
– А мамка дзе?
– На рабоце.
– А татка твой дзе?
– А таткi няма, – нiколькi не саромеючысь адказала дзяўчынка.
– Дык ты адна гуляеш?
– Адна. Баба ў магазiн пайшла, а я сюды.
– А бабу як зваць?
– Баба.
– А жывеш ты дзе?
– У горадзе.
– А што ты тут робiш?
– Мяне да бабы прывязлi. Яна ў магазiн пайшла, а я сюды.
– Табе, пэўна дадому пара iсцi? Баба хвалявацца будзе.
– Не, не будзе! А гэта ў цябе што? – Лiзка ткнула пальчыкам на прыкрытыя ад ветру цюльпаны.
– Кветкi.
– А нашто ты iх закрыла?
– Каб ноччу не замерзлi, – Верка зняла мяшок.
– Хiба iм холадна бывае? – ўсмiхнулася дзеўчына.
– Бывае.
– А як яны называюцца?
– Цюльпаны.
– А чаму яны не цвiтуць?
– Рана яшчэ. Праз пару дзен зацвiтуць. Вось тады i прыходзь на iх паглядзець.
– Прыду, – матнула галавой дзяўчынка.
– Лiзка, чорт цябе бяры! – пачуўся аднекуль крык. – Я ўсю веску абегала, а ты вось дзе!
– Здароў, Iванаўна, – Верка прывiталася з падляцеўшай да плоту кабецiнай.
– Здарованькi! – баба хапалася за сэрца.
– Твая? – Верка кiўнула на дзеўчыну.
– Мая, – Iванаўна перавяла дух. – Дачка на сесiю паехала. Вучыцца значыцца, а гэту недарэчнасць мне падкiнула. Не дзiценак, а чорт! Пасядзi, кажу адна ў хаце, пакуль у магазiн збегаю. Дык не! Я за дзверы i яна следам. А каб сышла куды? Што б я рабiла? Дзе б я яе шукала?
