Прывітанне, гультай! – са смехам прамовіў Юзік.
Ад гультая чую, – парыраваў Казік. – Як маешся, што чуваць у
свеце?
– У свеце крызіс і нестабільнасць. Еўра падае, даляр расце, – паведаміў Юзік.
– Я тут на абмене грошай трохі нажыўся, дык можа, куды-небудзь за горад выедзем – адпачнём, грошы распусцім? Тым больш заўтра Купалле.
– А што, давай, – узрадваўся Казік, – толькі трэба з сабой і Карыну ўзяць. А то старая ўжо забылася, калі на прыродзе была.
– Згода.
Дахавікі дамовіліся сустрэцца назаўтра раніцай на аўтобусным вакзале…
Калі Казік дабраўся а дзявятай да аўтавакзала, Юзік і Карына ўжо чакалі яго ля цэнтральнага ўвахода. Юзік быў з заплечнікам, у якім было паўнютка ўсялякай смакаты.
– Ну што, пайду квіткі купляць, – паведаміў Казік.
– Мне не трэба, – сказала Карына, – я прынцыпова езджу без квітка.
– Вольнаму воля, – прамовіў Казік і пайшоў па квіткі для сябе і для Юзіка.
Пачынала прыпякаць. На трэцяй пляцоўцы, ад якой адпраўляўся аўтобус, набралася багата народу. Падышоў аўтобус, і пасажыры пачалі заходзіць у расчыненыя дзверы. Але Карына, апярэдзіўшы ўсіх, улезла ў салон самая першая і, ускочыўшы на месца каля акна, пракаркала дахавікам:
– Хутчэй да мяне!
Сябры ўселіся побач з Карынай. Псс-с! Дзверы зачыніліся, і аўтобус пакаціў за горад. На першым жа загарадным прыпынку ў аўтобус зайшла кантралёрка і пачала правяраць квіткі ў пасажыраў. Кантралёрка брала квіток, глядзела дату і нумар рэйса і шчоўкала кампосцерам. Падышоўшы да сяброў, яна праверыла квіткі ў Казіка і Юзіка, потым звярнулася да Карыны:
– Ваш квіток.
Карына глядзела ў акно, быццам не чула.
– Ваш квіток, – гучней прамовіла кантралёрка.
– Га? – Карына прыкінулася глухой.
– Квіток! – яшчэ гучней сказала кантралёрка, пры гэтым адно яе вока чамусьці заторгалася.
– Пенсіянерка я, – адказала ёй варона.
Але кантралёрка і не думала здавацца:
– Плаціце штраф, а то высаджу з аўтобуса.
Грошай у вароны не было, таму плаціць за яе штраф давялося дахавікам. Як тут не заплаціш?
– Я аддам. Я аддам вам гэты талер, – нудзілася ўсю астатнюю дарогу Карына. – Даруйце мне.
Сябры выйшлі з аўтобуса на перадапошнім прыпынку і вузкай сцяжынкай накіраваліся праз лес да возера. Надвор’е было цудоўнае. Дахавікі іші і весела гаманілі, а Карына з сумным выглядам ледзь валаклася за імі. Калі кампанія прайшла з паўкіламетра, наперадзе пачуўся нейкі шум. З-за дрэў выскачыў невялікі сабака незразумелай пароды і кінуўся да сяброў.
– Схавайце мяне, калі ласка! – забрахаў сабака, – з мяне хочуць зрабіць шашлык!
Казік разгубіўся быў, але Юзік ужо скінуў заплечнік, і сабака ўскочыў туды з хуткасцю маланкі. Толькі паспеў Юзік закінуць заплечнік за спіну, як да іх падбег велізарны мужчына з чорнымі валасамі і такімі ж чорнымі вусамі.
– Вы не бачылі тут майго сабакі. Уцёк, халера!
– Бачылі, – адказаў Юзік. – Ён пабег у лес, вунь туды, – Юзік паказаў у той бок, адкуль яны прыйшлі. Калі мужчына знік, Юзік зняў заплечнік.
– Дзякуй, – сказаў сабака, калі вылез з заплечніка. – Вы мяне ўратавалі.
Так у Казіка, Юзіка і Карыны з'явіўся новы сябар – сабака Маркіз.
І чатыры постаці весела рушылі ў бок возера – насустрач сваім новым прыгодам…
6. ІДЭЯ
Аднойчы дахавіку Казіку ў галаву прыйшла выдатная ідэя – ён вырашыў успомніць старое і зноў папрацаваць камінарам. Казік адразу захацеў падзяліцца гэтай ідэяй з дахавіком Юзікам. Ён дастаў з кішэні сваіх чырвоных штонікаў мабільны тэлефончык і хутка набраў нумар найлепшага сябра.
