Дзесяць гадоў таму ў студзені 2003 года, ад'язджаючы да дачкі ў Нью-Ёрк, я развітаўся з маці і сказаў: «Я надоўга, мама!»
Яна памерла тры дні таму. Ёй было 86 гадоў. І я – адзін з пяці яе дзяцей, старэйшы, – не буду на пахаванні. Бо наўрад ці вярнуўся б з сённяшняй лукашэнкаўскай Беларусі назад у Штаты да дачкі і ўнукаў. Бо я адзіны з нашае сям'і, хто ўсунуў нос у палітыку. Астатнія дзеці ў маёй мамы – нармальныя беларусы і беларускі.
І так, на наступных прэзідэнцкіх выбарах сярод тых, хто галасуе за Лукашэнку, на адзін голас стала меней. Бо маёй маці не стала.
Ці хопіць гэтага для таго, каб ён прайграў, а я вярнуўся ў Беларусь, убачыў магілы сваіх бацькоў, паклаў дзве кветачкі маці і затым спакойна вярнуўся ў Амерыку? Туды, дзе сёння, у гэтыя хвіліны развітання, мне неспакойна, але дзе мая сям'я – дачка ды ўнукі, дзе завяшчала мне застацца мая маці Ядвіга, калі перад смерцю казала, каб я не ехаў да яе хворай і заставаўся з сям'ёй у Амерыцы.
Родился папа в августе 1927 года, и когда Красная армия в 1944 году освободила Беларусь от немецко-фашистских захватчиков, ему как раз исполнилось семнадцать лет. Призвали в армию. Но он не воевал, а шёл в обозе. Дошёл до Берлина и там служил до 1949 года. На службе в армии был пять лет. Там же, в Берлине, в армии он закончил семь классов средней школы. В 1949 году вернулся из Берлина в Минск. Устроился работать на Минский автомобильный завод – на МАЗ.
Затем мама и папа встретились в Минске, и в ноябре 1951 года родили меня. По этому случаю им от работы дали комнату в деревянном бараке, неподалёку МАЗ, на небольшой улице, соединяющей в Минске микрорайон Чижовка и тогдашнее Могилёвское шоссе, ставшее затем Партизанским проспектом. В этом бараке я прожил первые лета жизни. Затем родились брат Геннадий и сестра Людмила, и мы в том же районе Минска переехали в коммунальную двухкомнатную квартиру в двухэтажном доме на Могилёвском шоссе, где нашей семье досталась одна комната. Нормально было. Не в деревянном бараке же жили, а в кирпичном доме, который построили пленные немцы. А когда семья наших соседей по коммуналке переехала в отдельную квартиру, вся двухкомнатная досталась нашей семье.
Вскоре родился ещё один мой брат, Вячеслав. Нас стало четверо детей. Но это не предел. Младшая сестра Татьяна родилась, когда мы жили в новой трёхкомнатной квартире на Партизанском проспекте того же Заводского района Минска, куда переехали в октябре 1963 года.
Я. Анатолий Петрович Старков
Спачатку байка з майго дзяцінства. Яна ўскосна, а не прама датычыцца тэмы Крыжа Еўфрасінні Полацкай. Бо ўспомніў наступнае, калі чытаў артыкул пра яе Крыж.
Справа была, здаецца, у канцы 50-х гадоў XX стагоддзя. Мне было мо 7—8 ці 9 гадоў. Жылі мы тады з бацькамі ў двухпавярховым доме ў Мінску на Аўтазаводзе, недалёка ад таго месца, дзе сёння (ёсць ці не?) кіно «Родина». І вось часам з сябрамі хадзілі ў раён, дзе зараз Шабаны. Там былі пясчаныя кар'еры, і мы скакалі зверху ўніз у пясок. Аднойчы ішлі да кар'ераў, а насустрач вярталася ватага хлопцаў-аднагодкаў. Адзін з іх паказаў старадаўні меч у чахле. Мо 40 сантыметраў. Хлопец скакаў у пясок у тым кар'еры і выпадкова ўбачыў у пяску меч. Мы пабеглі ў кар'ер, пачалі шукаць у пяску яшчэ што-небудзь падобнае, але ніхто нічога не знайшоў. Выснова. Можа, праз некалькі стагоддзяў хто-небудзь знойдзе ў якім-небудзь беларускім кар'еры Крыж Еўфрасінні Полацкай, засыпаны часам і пяском.
