Нічога не адказала пчолка Жужа, Толькі, бзыкнула абурана і да сябе ў вулей паляцела.
Увесь дзень пчолка Жужа, і яе сяброўкі, лёталі, збіралі кветкавы нектар. Поўныя соты мёду атрымаліся!
А тут, і мядзведзь заявіўся стомлены, галодны, і злы. – Аддавайце, пчолы, мой мёд! – раве Касая Лапа.
Здзівіліся пчолы – Хіба, гэта, твой мёд? – Хіба ты на луг лётаў? – Хіба ты нектар з кветак збіраў? – Хіба ты з гэтага нектара мёд рабіў? – Не, мядзведзь, не аддадзім мы табе мёд!
– Ах, не аддасце? – раве Касая Лапа. – Ну, тады я яго, у вас адбяру! І вуллі вашыя ўсе перавярну, разбуру! – І мядзведзь пакульгаў прама да пчаліным вулляў.
Забзыкалі пчолы, злосна. Сталі ў рой збірацца. А потым, як накінуцца на мядзведзя! І давай яго з усіх бакоў джаліць!
Круціўся мішка, круціўся, спрабаваў ад пчол адбівацца. Лапамі кіпцюрастымі махаў, ды ўсё бессэнсойна. Ні адной пчалы не здолеў зачапіць. А ў самога мядзведзя ўжо і нос увесь распух і вочы заплылі, толькі вузкія шчылінкі засталіся. А ўсё ніяк да вулля падабрацца не можа.
Нарэшце, не вытрымаў Касая Лапа пчаліных укусаў. Павярнуўся, і, што ёсць духу, стаў уцякаць прэч ад вулляў. Толькі падэшвы мядзведжых лап зіхацяць. А пчолы ляцяць следам і джаляць мішку ў гэтыя, самыя, падэшвы.
А потым пчолкі вярнуліся назад дадому, ў вулей. Трэба маленькіх пчолак салодкім мёдам накарміць, калыханку ім праспяваць і спаць пакласці ў ложачкі.
А мядзведзю, так і трэба! На чужы каравай рот не разяўляй!
ЯК ВАВЕРКІ ПТУШАНЯТКА РАТАВАЛІ
Скача ваверка па па галінках дрэва. – Скок, скок! Прыг, прыг! Скача. Саспелыя шышкі выглядвае.
Раптам, чуе ваверка, быццам плача нехта: – Тив-тив! Фьють-фьють! – Жаласна так плача.
Прыгледзелася ваверка больш уважліва. – Дык, гэта ж птушачка малая плача, румзае, слязьмі горкімі заліваецца.
– Што здарылася? Чаму ты так горка плачаш? – Пытаецца ваверка ў птушачкі.
– Як жа мне не плакаць, як не сумаваць? – Адказвае птушачка ваверцы. – Ёсць у мяне гняздзечка ўтульнае у галінах дрэва, над кустамі дзікай маліны. Ёсць у мяне птушаняты малыя, падшыванцы гэткія. Нядаўна раздурэліся птушаняткі мае ў гняздзе, ды, адзін з іх з гнязда і выпаў. Прыйшлі дзеткі з блізкай вёскі за малінай, убачылі маленькае майго малога ды з сабой забралі, дадому да сябе панеслі. – Вось, я і плачу і сумую. прападзе сынок мой, птушанятка. Не выжыве ён у няволі. Не ведаю, нават, што і рабіць, як мне быць.
– Не бядуй, птушачка малая! – Кажа ваверка. – Што-небудзь прыдумаем. Не дамо мы прапасці твайму малому.
Засакатала, тут, вавёрка, зацокала. Збегліся да яе вавёркі з усіх навакольных дрэў. Распавяла ваверка сяброўкам пра птушачкіну бяду,
– Дапамагчы трэба суседцы. Нельга пакідаць яе сам-насам з горам.
І вавёркі адправіліся ў шлях, па сучках дрэў паскакалі. Па галінах пабеглі. А птушачка наперадзе ляціць, ім дарогу паказвае.
– Вось, і той дом, дзе сынок птушачкі знаходзіцца! Падбеглі вавёркі да акенца.
– А вось і яно, птушаня! За акном, на падаконніку клетка варта. Сядзіць птушанятка ў гэтай клетцы, унурыўшыся. Па ўсім бачна, што зусім яму дрэнна-кепска.
– Ратаваць трэба малога!
Раптам, бачаць вавёркі, фортачка прыадчынена. Штурхнулі вавёркі фортку, ўнутр у пакой заскочылі. Бегаюць вакол клеткі. Але, як яе адкрыць не ведаюць.
– Трэба дубцы драўляныя перагрызці, – раптам прапанавала самая старая і мудрая ваверка.
Сказана – зроблена! Перагрызлі вавёркі дубцы клеткі, лаз у ёй прарабілі. Выпырхнула птушаня з клеткі. Ды лётаць-то яно пакуль што і не ўмее!
