– Добра, я абяцаю.
***
Тройца сядзела ў парку і чакала. Іх целы выглядалі такімі ж мёртвымі, як і раней, а вочы свяціліся нецярплівасцю, страхам і гневам.
Воўчы сон
Гаўл спадзяваўся, што пасля зграі Ачын яго нічога не здзівіць. І памыліўся. Зграя Вый-Кло была самай маленькай на поўдні зямель Суу-Ардун – менш за трыста хвастоў. Можа таму пра яе ваўкоў рэдка расказвалі. Ды й мала хто сустракаў іх з цяперашняга пакалення.
Гаўл чакаў з вечара ўсю ноч. На ўсходзе з’явіліся пробліскі святла, калі ён пабачыў іх. Дванаццаць ваўкоў, на іх баках віселі драўляныя дошкі, а на шыях – бранзалеты з маленькіх вострых костак. Яны падышлі да самай мяжы, і Гаўл адчуў, што з лесу за ім сочаць яшчэ больш шэрых.
– Чаго трэба, воўк?
– Я прыйшоў размаўляць са сходам зграі. У мяне пасланне ад нашага важака, Грыка.
– Мы не будзем з табой размаўляць.
– Паслухайце, гэта вельмі важна. Ад нашай размовы залежыць бяспека зграі.
– Нам усё роўна, будзеце вы жыць, ці памраце.
– Не толькі мы, але і вы таксама. Гэта агульная небяспека для ўсіх ваўкоў.
– Мы не будзем з табой размаўляць. Бывай.
– Справа ў белых ваўках. Яны да ўсіх дабяруцца і ўсіх з’ядуць.
Дэлегацыя павярнулася спінамі да Гаўла і пайшла ў свой лес. І тады Гаўл кінуўся следам.
– Чакайце, вы не можаце прыйсці сюды і адмовіцца размаўляць. Гэта няправільна.
Ён хацеў дабегчы да ваўкоў, ды не паспеў – пачуўся глухі “шчоўк” і Гаўла рэзка падкінула ўверх. Ён трапіў у пастку і боўтаўся ў сетцы. Пад ім сабралася не менш за два дзясяткі ваўкоў, якія перашэптваліся між сабой: “Няверны парушыў мяжу”, “За такое – смерць”, “Заб’ём яго і выкінем на чужую тэрыторыю, каб усе ведалі”.
– Калі зараз мяне заб’яце, то ў будучыні загінеце самі.
Ваўкі сцішыліся, агаломшаныя яго словамі. Галоўны паглядзеў на Гаўла і кіўнуў галавой.
– Забіраем яго.
***
Да горада Вый-Кло Гаўла неслі звязаным за ногі і падвешаным уніз галавой на доўгай палцы. Калі праз дзве гадзіны яны дайшлі да месца, яму невыносна балела галава, а ногі анямелі. Гаўла не занеслі ў хату, а кінулі звязаным каля вогнішча, вакол якога ўтварылася кола з ваўкоў, апранутых у незвычайную адзежу – скуры жывёл з намаляванымі на іх незразумелымі сімваламі. Некаторыя насілі на галаве чэрапы зуброў, а восем з адзінаццаці былі без хвастоў.
– Развяжыце яго, – пачуўся загад, а потым той жа голас завярнуўся да Гаўла: – Няверны, ты парушыў святую зямлю Вый-Кло. Ніколі такога не здаралася. Ваўкі, у што б яны ніе верылі, не дазвалялі сабе парушаць традыцыі. І цяпер мы не ведаем, што з табой рабіць. Адны кажуць – забіць, іншыя – адрэзаць хвост, трэція – адпусціць з мірам. Скажы нам, адзінаццаці апосталам месяца, які лёс для сябе хочаш.
Гаўл спрабаваў трымацца на нагах, але нічога не атрымалася і ён лёг на зямлю.
– Ваўкі, мне трэба размаўляць ці з важаком, ці са сходам, ці з каралевай. У мяне навіна, якая патрабуе неадкладнага абмеркавання. Гэта пра белых ваўкоў.
– Няверны, ты не маеш права гаварыць, што хочаш. І мы не будзем слухаць казкі пра белых ваўкоў.
– Гэта не казкі. І калі нічога не рабіць, хутка пабачыце белых на свае вочы.
– Нас не пужае смерць. На месяцы нам будзе добра. Таму яшчэ раз пытаю – які лёс для сябе хочаш?
– Паважаныя прарокі, – у кола ўвайшоў адзін з ваўкоў, які нёс Гаўла да горада. – Мы б не неслі яго сюды, а забілі на месцы. Аднак ён прамовіў: “Калі вы зараз мяне заб’яце, то ў будучыні загінеце самі”. А гэта дакладныя словы прарока.
