Ⴓკურიდეს, აღარა ქმნეს მუნ ხანისა დაყოვნება.
Ⴕალმან უთხრა: «Ⴗმაო, მოგცა, ჟამად Ⴖმერთმან, რაცა გინა,
Ⴋაგრა თავი უჩინო ქმენ, დამალული იყავ შინა;
Ⴈმა ყმისა მეუნებლე ხორციელი არავინ ა;
Ⴌუთუ ვით რა მოვაგვარო, შენი ნახვა არ ეწყინა».
Ⴀვთანდილ ქალმან დამალა ქვაბს დამალვითა მალითა.
Ⴈგი ყმა ცხენსა გარდაჰხდა, შვენოდა კაპარჭ-ხრმალითა;
Ⴀტირდეს მაღლად ცრემლითა, ზღვათაცა შესამალითა,
Ⴀვთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა ჭვრეტითა იდუმალითა.
Ⴀმარტის ფერად შეცვალა ბროლი ცრემლისა ბანამან.
Ⴃიდხან იტირეს ყმამან და მან ქალმან შაოსანამან;
Ⴘეხსნა, შეიღო აბჯარი, ცხენიცა შეიყვანა მან;
Ⴃადუმდეს, ცრემლნი მოჰკვეთნა შავმან გიშრისა დანამან.
Ⴀვთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა, ტყვე, საკნით ნააზატები.
Ⴋან ქალმან ქვეშე დაუგო ვეფხის ტყავისა ნატები;
Ⴋას ზედა დაჯდა იგი ყმა, სულთქვამს ჭირ-მონამატები,
Ⴑისხლისა ცრემლსა გაეწნა შუა გიშრისა სატები.
Ⴋან ქალმან ხელ-ყო კვესითა გზება ცეცხლისა ნელისა,
Ⴄგონა ჭამა ხორცისა შემწვრისა, შეუქნელისა;
Ⴋიუპყრა, ერთი ახლიჩა, ქმნაა საქმისა ძნელისა,
Ⴛალი არ ჰქონდა, დაუწყო გამოყრა უცოხნელისა
Ⴚოტად მიწვა, მიიძინა, თუცა ყოლა ვერა მეტი;
Ⴘეკრთა, დიდნი დაიზახნა, წამოიჭრა ვითა რეტი,
Ⴈზახდის და წამ-წამ იკრის გულსა ლოდი, თავსა კეტი.
Ⴚალკერძ ზის და პირსა იხოკს ქალი მისი შენამჭვრეტი.
«Ⴐად დაჰბრუნდი? – მოახსენა, – მითხარ, რაცა წაგეკიდა!»
Ⴋან უბრძანა: «Ⴋონადირე მეფე ვინმე გარდმეკიდა,
Ⴠყვეს ლაშქარნი უთვალავნი, ბარგი მძიმედ აეკიდა,
Ⴈგი მინდორს ნადირობდა, დაეფანჩა მარეკი, და.
«Ⴑევდად მეცა კაცთა ნახვა, ცეცხლი უფრო გავიალე,
Ⴀრ მიუვე ახლოს შეყრად, თავი ჩემი შევიწყალე,
Ⴋათგან მკრთალი შემოვბრუნდი, ტყესა შიგან დავიმალე,
Ⴅთქვი: «Ⴌუთუმცა უკუმრიდა, რა გათენდეს, წავალ ხვალე»».
Ⴕალსა ცრემლი გარდმოსცვივდა ას-ნაკეცი, ბევრის-ბევრად;
Ⴋოახსენა: «Ⴋხეცთა თანა იარები მარტო ტევრად,
Ⴀრას კაცსა არ იახლებ საუბრად და შემაქცევრად;
Ⴋას მაგითა ვერას არგებ, დღეთა შენთა ცუდად ჰლევ რად?
«Ⴗოვლი პირი ქვეყანისა ერთობ სრულად მოგივლია,
Ⴄრთი კაცი შემაქცევრად შენად ვითა დაგელია?
Ⴂეახლოს და არ გაშმაგდე, თუცა ჭირი არ გაკლია;
Ⴘენ მოჰკვდე და იგი წახდეს, ესე შენთვის რა მადლია?»
Ⴓბრძანა: «Ⴃაო, ეგეა მსგავსი შენისა გულისა,
Ⴋაგრა არ არის ქვეყანად წამალი ამა წყლულისა!
Ⴅის ძალ-აქვს პოვნა კაცისა, თვით სოფლად არ-მოსრულისა?
Ⴙემი ლხინია სიკვდილი, გაყრა ხორცთა და სულისა
«Ⴖმერთმან სხვაცა ეტლსა ჩემსა სადმცა კაცი რად დაბადა,
Ⴑიახლე და საუბარი თუმცა მისი მე მეწადა!
Ⴅინმცა გასძლნა ჭირნი ჩემნი, ანუ ვინმცა შეეცადა?
Ⴘენგან კიდე ხორციელი, დაო, მივის არასადა».
Ⴕალმან ჰკადრა: «Ⴀრ გამიწყრე, ვიშიშვი და ვიაჯ დია;
Ⴐათგან Ⴖმერთსა ვაზირობა შენი ჩემზედ მოუგდია,
Ⴅერ დავმალავ უკეთესსა, რაცა საქმე გამიცდია.
Ⴀრა ვარგა უსაზომო, თავი ზომსა გარდგიხდია».
Ⴗმამან უთხრა: «Ⴐას მენუკვი, არა ვიცი, გამიცხადე.
Ⴉაცი ჩემად სამსახურად უღმრთოდ მემცა ვით დავბადე!
Ⴖმერთსა ჩემი უბედობა უნდა, მემცა რას ვეცადე!
Ⴂანაღამცა გავნადირდი, თავი ასრე გავიხადე».
Ⴕალმან კვლა ჰკადრა: «Ⴂაგსაჯე მეტითა შეგონებითა,
Ⴋაგრა თუ კაცი მოგგვარო, მოგყვეს თავისა ნებითა,
Ⴈგი გეახლოს, ილხენდე მისითა შემეცნებითა,
Ⴔიცე, არ მოჰკლა, არ იყო, არ, სავნებლისა ვნებითა».
Ⴗმამან უთხრა: «Ⴇუ მიჩვენებ, ვნახავ, დიდად გავიხარებ,
Ⴑიყვარულმან მისმან, ვისთვის ხელი მინდორს თავსა ვარებ,
Ⴀრას ვუზამ უგემურსა, არაოდეს გავამწარებ;
Ⴐაცა ჩემგან ეამების, ვაამებ და შევიყვარებ»
