Ⴋაგრა წესია, მიჯნური მიჯნურსა შეებრალების,
Ⴘენ საყვარელსა გაგყარო, ესე რად გენაცვალების!
«Ⴜამოსრულხარ ჩემად ძებნად, პატრონისა სამსახურად;
Ⴖმერთმან ქმნა და გიპოვნივარ, შენცა ცდილხარ მამაცურად.
Ⴋაგრა ჩემსა რა გიამბობს, გამოჭრილვარ ასრე თუ რად!
Ⴋე თუ ვიტყვი, დამწვავს ცეცხლი ცხელი, შემიქმს ალად, მურად».
Ⴀსმათ უთხრა: «Ⴚრემლით, ლომო, მაგა ცეცხლსა რა ერგების!
Ⴋე ვითა ვთქვა წვევა თქმისა, რათგან ეგრე არ ეგების!
Ⴅხედავ, ესე ხელი ვინმე მოყმე შენთვის წაეგების,
Ⴚნას მიზეზი შენთა წყლულთა, ქმნას, რა ღონე დაედების
«Ⴋეხვეწებოდა, ლამოდა ჩემგან რასამე სმენასა;
Ⴌუთუ ყოს Ⴖმერთმან გაძლება, მემცა ვით მივეც ენასა!
Ⴇუ რას სცნობს, ვეჭობ ამისგან თქვენსა რასამე ლხენასა.
Ⴀრს უკეთესი, რაცაღა სწადს განგებასა ზენასა».
Ⴀმას დაყმუნდა Ⴒარიელ დამწვარი, დაალებული;
Ⴀსმათს უბრძანა: «Ⴋას აქათ შენ ხარ ჩემთანა ხლებული;
Ⴐად არა იცი, უწამლო არს ლები ესე ლებული!
Ⴉვლა ესე ყმა მწვავს მტირალი, ცრემლითა დავალებული.
«Ⴉაცმან ვით პოვოს, Ⴖმრთისაგან რაც არა დანაბადია!
Ⴋით გული ჩემი სახმილმან აწ ასრე დანაბა დია,
Ⴉვლა გზასა მიკრავს, მიჭირავს, მითქს ბადე დანაბადია;
Ⴀწ ლხინთა ნაცვლად სოფლისა ჩალა მაქვს და ნაბადია.
«Ⴋაგრა Ⴖმერთმან მოწყალემან მით სახითა ერთით მზითა
Ⴍრი მისი მოწყალება დღესცა მომცა ამა გზითა:
Ⴎირველ, შეჰყრის მოყვარულთა ჩემით რათმე მიზეზითა,
Ⴉვლა, ნუთუმცა სრულად დამწვა ცეცხლთა ცხელთა ანაგზითა».
Ⴗმასა უთხრა: «Ⴅინცა კაცმან ძმა იძმოს, თუ დაცა იდოს,
Ⴞამს, თუ მისთვის სიკვდილსა და ჭირსა თავი არ დაჰრიდოს;
Ⴖმერთმან ერთი ვით აცხოვნოს, თუ მეორე არ წაწყმიდოს!
Ⴘენ ისმენდი, მე გიამბობ, რაცა გინდა წამეკიდოს».
Ⴀსმათს უთხრა: «Ⴋოდი, მოჯე, თანა წყალი მომიტანე,
Ⴃაბნედილსა მაპკურებდი, გული მითა გარდამბანე;
Ⴋკვდარი მნახო, დამიტირე, სულთქმა გაათანისთანე,
Ⴋე სამარე გამითხარე, აქა მიწა მიაკვანე»
Ⴖილ-ჩახსნილი საამბობლად დაჯდა, მხარნი ამოყარნა;
Ⴅითა მზე ჯდა მოღრუბლებით, დიდხან შუქნი არ ადარნა;
Ⴅერ გაახვნა სასაუბროდ მან ბაგენი, გაამყარნა,
Ⴋერმე სულთქნა, დაიზახნა, ცრემლნი ცხელნი გარდმოყარნა.
Ⴋოთქვამს: «Ⴠაი, საყვარელო, ჩემო, ჩემთვის დაკარგულო,
Ⴈმედო და სოცოცხლეო, გონებაო, სულო, გულო,
Ⴅინ მოგკვეთა, არა ვიცი, ხეო, Ⴄდემს დანერგულო!
Ⴚეცხლმან ცხელმან ვით ვერ დაგწვა, გულო, ასჯერ დადაგულო?!»
Ⴒარიელისაგან თავის ამბის მბობა Ⴀვთანდილთანა
«Ⴈსმენდი, მოეც გონება ჩემთა ამბავთა სმენასა;
Ⴑაუბართა და საქმეთა ვითა ძლივ ვათქმევ ენასა!
Ⴈგი, ვინ ხელ-მქმნა, მოველი მისგან აროდეს ლხენასა,
Ⴅისგან შევუცავ სევდათა, სისხლისა ღვართა დენასა.
«Ⴈნდოეთს შვიდთა მეფეთა ყოვლი კაცი ხართ მცნობელი:
Ⴄქვსი სამეფო Ⴔარსადანს ჰქონდა, თვით იყო მპყრობელი,
Ⴓხვი, მდიდარი, უკადრი, მეფეთა ზედა მფლობელი,
Ⴒანად ლომი და პირად მზე, ომად მძლე, რაზმთა მწყობელი.
«Ⴋამა-ჩემი ჯდა მეშვიდე, მეფე მებრძოლთა მზარავი,
Ⴑარიდან ერქვა სახელად, მტერთა სრვად დაუფარავი;
Ⴅერვინ ჰკადრებდის წყენასა, ვერ ცხადი, ვერცა მპარავი;
Ⴌადირობდის და იშვებდის საწუთრო-გაუმწარავი
«Ⴞალვა მოსძულდა, შეექმნა გულს კაეშანთა ჯარები.
Ⴇქვა: «Ⴜამიღია მტერთაგან ძლევით ნაპირთა არები,
Ⴗოვლგნით გამისხმან, მორჭმით ვზი, მაქვს ზეიმი და ზარები»;
Ⴁრძანა: «Ⴜავალ და მეფესა Ⴔარსადანს შევეწყნარები»
«Ⴞალვა მოსძულდა, შეექმნა გულს კაეშანთა ჯარები.
Ⴇქვა: «Ⴜამიღია მტერთაგან ძლევით ნაპირთა არები,
Ⴗოვლგნით გამისხმან, მორჭმით ვზი, მაქვს ზეიმი და ზარები»;
Ⴁრძანა: «Ⴜავალ და მეფესა Ⴔარსადანს შევეწყნარები».
«Ⴔარსადანს წინა დაასკვნა გაგზავნა მოციქულისა,
Ⴘესთვალა: «Ⴘენ გაქვს მეფობა Ⴈნდოეთისა სრულისა;
Ⴀწ მე მწადს, თქვენსა წინაშე მეცა ვცნა ძალი გულისა,
Ⴑახელი დარჩეს ჩემისა ერთგულად ნამსახურისა».
«Ⴔარსადან შექმნა ზეიმი ამა ამბისა მცნობელმან.
Ⴘესთვალა: «Ⴖმერთსა მადლობა შევსწირე ხმელთა მფლობელმან,
Ⴐათგან ეგე ჰქმენ მეფემან, ჩემებრ Ⴈნდოეთს მჯდომელმან.
