Ⴘევიდი, შევქმნი ნადიმი, ნიადაგ ლხინსა ჩვეულმან;
Ⴀწ საწუთროსა გამყარა პირმან ბროლ-ბადახშეულმან!
«Ⴋამა მომიკვდა, მოვიდა დღე სიკვდილისა მისისა;
Ⴕმნა გაუცუდდა ფარსადანს ნიშატისა და ნიშისა;
Ⴋათ გაეხარნეს, ვის ზარი დალევდის მისგან შიშისა;
Ⴄრთგულთა შექმნეს ვაება, მტერთა – ხსენება იშისა.
«Ⴋე წელიწდამდის ბნელსა ვჯე საწუთრო-გაცუდებული,
Ⴃღისით და ღამით ვვაებდი, ვერვისგან სულ-დაღებული;
Ⴂაყვანად ხასნი მოვიდეს, მითხრეს მეფისა მცნებული,
Ⴄბრძანა: «Ⴘვილო Ⴒარიელ, ნუ ხარ შავითა ღებული.
«Ⴙვენ უფრო გვტკივის იგი, ვინ დაგვაკლდა სწორად თავისა».
Ⴀსი ებოძა საჭურჭლე, ებრძანა ახდა შავისა,
Ⴁოძება მისეულისა სრულისა საკარგავისა:
«Ⴘენ გქონდეს ამირბარობა, ქმნა მისვე საურავისა»
«Ⴀვენთი, დამწვეს მამისა სახმილთა დაუშრტობელთა;
Ⴓკუნით გამომიყვანეს ხასთა მათ წინა მდგომელთა;
Ⴂამოსლვისათვის ზეიმი შექმნეს Ⴈნდოეთს მფლობელთა,
Ⴘორს მომეგებნეს, მაკოცეს პატივით ვითა მშობელთა.
«Ⴋათ საჯდომთა ახლოს დამსვეს, პატივს მცემდეს ძისა დარად,
Ⴋის ხელისა საურავი მათ ორთავე მითხრეს წყნარად;
Ⴓრჩ ვექმენ და მისეულთა წესთა ქცევა მიჩნდა ზარად.
Ⴀრ მომეშვნეს, დავჰმორჩილდი, თაყვანის-ვეც ამირბარად.
«Ⴀღარა ვიცი, დამვიწყდეს, თუცა დიადი წელია;
Ⴂიამბო ჩემი ამბავი, განა რაზომცა ძნელია!
Ⴚრუ და მუხთალი სოფელი მიწყივ ავისა მქმნელია,
Ⴋისთა ნაკვესთა წინწალი დამეცეს ხანგრძლად მწველია»
Ⴀმბავი Ⴒარიელის გამიჯნურებისა
Ⴉვლა დაიწყო თქმა ამბისა მან, რა ხანი მოიტირა:
«Ⴃღესა ერთსა მე და მეფე მოვიდოდით, გვენადირა;
Ⴋიბრძანა, თუ: «Ⴕალი ვნახოთ», ხელი ხელსა დამიჭირა.
Ⴋის ჟამისა მხსენებელი მე სულდგმული არ გიკვირა?!
«Ⴁაღჩა ვნახე უტურფესი ყოვლისავე სალხინოსა:
Ⴋფრინველთაგან ხმა ისმოდა უამესი სირინოსა;
Ⴋრავლად იყო სარაჯები ვარდის წყლისა აბანოსა.
Ⴉარსა ზედა მოჰფარვიდა ფარდაგები ოქსინოსა».
Ⴋეფემან ახმა დურაჯთა მითხრა მიტანად ქალისა,
Ⴂამოვუხვენ და წავედით ჩემად სადებლად ალისა;
Ⴋაშინ დავიწყე გარდახდა მე საწუთროსა ვალისა.
Ⴀლმასისა ხამს ლახვარი ლახვრად გულისა სალისა!
«Ⴅიცოდი, სწადდა არვისგან ნახვა მის მზისა დარისა,
Ⴋე გარე ვდეგ და მეფემან შევლო ფარდაგი კარისა;
Ⴅერას ვხედევდი, ოდენ ხმა მესმოდა საუბარისა.
Ⴀსმათს უბრძანა გამოხმა დურაჯთა ამირბარისა
«Ⴀსმათ ფარდაგსა აზიდნა, გარე ვდეგ მოფარდაგულსა;
Ⴕალსა შევხედენ, ლახვარი მეცა ცნობასა და გულსა.
Ⴋოვიდა, მივსცნე დურაჯნი, მთხოვა ცეცხლითა დაგულსა.
Ⴅამე, მას აქათ სახმილსა დავუწვავ ნიადაგულსა!
«Ⴀწ წარხდეს იგი ნათელნი, მზისაცა მოწუნარენი!»
Ⴋისი ვერ გაძლო ხსენება, დაბნდა და სულთქნა მწარენი;
Ⴗმა და Ⴀსმათი ტიროდეს, ხმას სცემდეს იგი არენი,
Ⴝმუნვით თქვეს: «Ⴋკლავნი ცუდ ქმნილან, ვა, გმირთა მემუქარენი!»
Ⴀსმათმან წყალი დაასხა, ცნობად მოვიდა ტარია,
Ⴃიდხან ვერა თქვა, სევდამან გული შეუპყრა, დარია;
Ⴃაჯდა და მწარედ სულთ-ითქვნა, ცრემლი მიწასა გარია,
Ⴇქვა: «Ⴙემგან მისი ხსენება, ვამე, რა დიდი ზარია!
«Ⴋიმნდონი საწუთროსანი მისთა ნივთთაგან რჩებიან,
Ⴈშვებენ, მაგრა უმუხთლოდ ბოლოდ ვერ მოურჩებიან;
Ⴅაქებ ჭკუასა ბრძენთასა, რომელნი ეურჩებიან.
Ⴈსმენდი ჩემთა ამბავთა, თუ სულნი შე-ღა-მრჩებიან.
«Ⴃურაჯნი მივსცენ, გავიღე სხვა ვერა გზაღა თავისა,
Ⴃავეცი, დავბნდი, წამიხდა ძალი მხართა და მკლავისა,
Ⴐა სულად მოვე, შემესმა ხმა ტირილისა და ვისა:
Ⴂარე მომრტყმოდეს ჯალაბნი, ვითა ჩამსხდომნი ნავისა.
«Ⴘიგან ვწევ დიდთა დარბაზთა ტურფითა საგებელითა,
Ⴆედ დამტიროდეს მეფენი ცრემლითა უშრობელითა,
Ⴎირსა იხოკდეს ხელითა, ღაწვისა გამპობელითა.
Ⴋუყრნი მოასხნეს, სენითა მთქვეს გამაბელზებელითა
«Ⴋე რა მნახა თვალ-ახმული, მეფე ყელსა მომეხვია,
Ⴚრემლით მითხრა: «Ⴘვილო, შვილო, ცოცხალ ხარ-ღა? Ⴑიტყვა თქვია!»
Ⴋე პასუხი ვერა გავეც, ვითა შმაგი, შევკრთი დია,
Ⴉვლა დავეცი დაბნედილი, გულსა სისხლი გარდმეთხია.
«Ⴑრულნი მუყრნი და მულიმნი მე გარე შემომცვიდიან;
Ⴋათ ხელთა ჰქონდა მუსაფი, ყოველნი იკითხვიდიან;
