Ⴅეფხისტყაოსანი. Ⴒექსტის გამართვა ასომთავრულით – Ⴇამაზ Ⴋჭედლიძე - страница 18
Ⴀწ მოდი, ასრე პატივ გცე, ვითა ძმამან და მშობელმან».
«Ⴄრთი სამეფო, საკარგყმო, უბოძა ამირბარობა.
Ⴇვით ამირბარსა Ⴈნდოეთს აქვს ამირ-სპასალარობა.
Ⴋეფე რა დაჯდა, არა სჭირს ხელისა მიუმცთარობა;
Ⴑხვად პატრონია, მართ ოდენ არა აქვს კეისარობა.
«Ⴇვით მეფემან მამა-ჩემი დაიჭირა სწორად თავსა.
Ⴇქვა: «Ⴙემებრი ამირბარი, ნაძლევი ვარ, ვისმცა ჰყავსა!»
Ⴊაშქრობდის და ნადირობდის, აძლევდიან მტერნი ზავსა.
Ⴋას არა ვჰგავ ასრე, ვითა მე სხვა კაცი არა მგავსა.
«Ⴛე არ ესვა მეფესა და დედოფალსა მზისა დარსა,
Ⴝმუნვა ჰქონდა, ჟამი იყო, მით აეხვნეს სპანი ზარსა.
Ⴅა, კრულია დღემცა იგი, მე მივეცი ამირბარსა!
Ⴋეფემ ბრძანა: «Ⴘვილად გავზრდი, თვით ჩემივე გვარი არსა»
«Ⴋეფემან და დედოფალმან მიმიყვანეს შვილად მათად,
Ⴑაპატრონოდ მზრდიდეს სრულთა ლაშქართა და ქვეყანათად,
Ⴁრძენთა მიმცეს სასწავლელად ხელმწიფეთა ქცევა-ქმნათად;
Ⴋოვიწიფე, დავემსგავსე მზესა თვალად, ლომსა ნაკვთად.
«Ⴀსმათ, მითხრობდი, რაცა სცნა ჩემგან ამბობა ცილისა.
Ⴞუთისა წლისა შევიქმენ მსგავსი ვარდისა შლილისა;
Ⴝირად არ მიჩნდის ლომისა მოკლვა, მართ ვითა სირისა;
Ⴀრა ჰგაოდის Ⴔარსადანს მისი არა-სმა შვილისა.
«Ⴀსმათ, შენცა ხარ მოწამე ჩემისა ფერ-მიხდილისა,
Ⴋზესა მე ვსჯობდი შვენებით, ვით ბინდსა ჟამი დილისა;
Ⴈტყოდეს ჩემნი მნახავნი: «Ⴋსგავსია Ⴄდემს ზრდილისა».
Ⴀწ მაშინდლისა ჩემისა სახე ვარ ოდენ ჩრდილისა.
«Ⴋე ხუთისა წლისა ვიყავ, დაორსულდა დედოფალი».
Ⴄსე რა თქვა, ყმამან სულთქნა, ცრემლით ბრძანა: «Ⴘობა ქალი».
Ⴃაბნედასა მიეწურა, Ⴀსმათ ასხა გულსა წყალი;
Ⴇქვა: «Ⴋაშინვე მზესა ჰგვანდა, აწ მედების ვისგან ალი!
«Ⴜიგნი წიგნსა ეწეოდა, დედოფალი ოდეს შობდა,
Ⴋოციქული – მოციქულსა, Ⴈნდოეთი სრულად სცნობდა;
Ⴋზე და მთვარე განცხრებოდეს, სიხარულით ცა ნათობდა;
Ⴗოვლი არსად შემოსრული მხიარული თამაშობდა.
«Ⴕება არ ითქმის ენითა, აწ ჩემგან ნაუბარითა.
Ⴔარსადან დაჯდა ხარებად ზეიმითა და ზარითა;
Ⴗოვლგნით მოვიდეს მეფენი ნიჭითა მრავალ-გვარითა.
Ⴑაჭურჭლე გასცეს, აივსნეს ლაშქარნი საბოძვარითა
«Ⴑაშობელი გაიყარა, ზრდა დაგვიწყეს მე და ქალსა.
Ⴋართ მაშინვე ჰგვანდა იგი მზისა შუქთა ნასამალსა.
Ⴅუყვარდით და სწორად ვუჩნდით მეფესა და დედოფალსა.
Ⴀწ ვახსენებ, ვისგან ჩემი დაუდაგავს გული ალსა!»
Ⴗმა დაბნდა, რა სახელისა ხსენებასა მიეწურა;
Ⴀვთანდილსცა აეტირა, მისმან ცეცხლმან გულსა ჰმურა;
Ⴕალმან სულად მოაქცია, მკერდსა წყალი დააპკურა.
Ⴇქვა: «Ⴈსმენდი, მაგრა ჩემი სიკვდილისა დღე დასტურ ა.
«Ⴋას ქალსა Ⴌესტან-Ⴃარეჯან იყო სახელად ხმობილი.
Ⴘვიდისა წლისა შეიქმნა ქალი წყნარი და ცნობილი,
Ⴋთვარისა მსგავსი, შვენებით მზისაგან ვერ-შეფრობილი;
Ⴋისსა ვით გასძლებს გაყრასა გული ალმასი, წთობილი!
«Ⴈგი ასრე მოიწიფა, მე შემეძლო შესლვა ომსა;
Ⴋეფე ქალსა ვით ხედვიდა მეფობისა ქმნისა მწთომსა,
Ⴋამასავე ხელთა მიმცეს, რა შევიქმენ ამა ზომსა;
Ⴅბურთობდი და ვნადირობდი, ვით კატასა ვხოცდი ლომსა.
«Ⴋეფემან სახლი ააგო, შიგან სამყოფი ქალისა;
Ⴕვად ფაზარი სხდა, კუბო დგა იაგუნდისა, ლალისა,
Ⴉარზედა ბაღჩა, საბანლად სარაჯი ვარდის წყალისა;
Ⴈგი მუნ იყვის, მედების ვისგან სახმილი ალისა!
«Ⴃღე და ღამე მუჯამრითა ეკმეოდის ალვა თლილი;
Ⴆოგჯერ კოშკს ჯდის, ზოგჯერ ბაღჩას ჩამოვიდის, რა დგის ჩრდილი.
Ⴃავარ იყო და მეფისა, ქვრივი, Ⴕაჯეთს გათხოვილი,
Ⴋას სიბრძნისა სასწავლელად თვით მეფემან მისცა შვილი
«Ⴑრა ედგა მოფარდაგული ოქსინოთა და შარდითა;
Ⴅერვინ ვხედევდით, შეიქმნა პირითა მინა-ვარდითა;
Ⴀსმათ და ორნი მონანი ჰყვიან, იმღერდის ნარდითა;
Ⴋუნ იზრდებოდის ტანითა, გაბაონს განაზარდითა.
«Ⴇხუთმეტისა წლისა ვიყავ, მეფე მზრდიდა ვითა შვილსა;
Ⴃღისით ვიყვი მას წინაშე, გამიშვებდის არცა ძილსა;
Ⴛალად ლომსა, თვალად მზესა, ტანად ვჰგვანდი Ⴄდემს ზრდილსა,
Ⴑროლასა და ასპარეზსა აქებდიან ჩემგან ქმნილსა.
«Ⴋოსრნის მხეცნი და ნადირნი ისარმან ჩემგან სრეულმან;
Ⴋერმე ვიბურთი მოედანს, მინდორით შემოქცეულმან;
Похожие книги
