Ⴀმბავი Ⴀვთანდილისა, Ⴀსმათს რომ ეუბნების ქვაბშიგან
Ⴙამოვიდა, ცხენი ახსნა, მისგან ხესა გამობმული,
Ⴆედა შეჯდა, გაემართა, ქვაბი დახვდა კარ-განხმული.
Ⴋუნით ქალი გამოიჭრა გულ-მდუღარე, ცრემლ-დასხმული,
Ⴄგონა, თუ: დაბრუნდაო პირი ვარდი, ბროლ-ბაკმული.
Ⴅერ იცნა, – სახე არ ჰგვანდა მისი მის ყმისა სახესა, —
Ⴔიცხლა გაიქცა, მიჰმართა ზახილით კლდესა და ხესა;
Ⴗმა გარდაიჭრა, დააბა, ვითა კაკაბი მახესა;
Ⴞმას სცემდეს კლდენი ქალისა ზახილსა მუნ ერთ-სახესა.
Ⴋას ყმასა თავი არ მისცა, ჭვრეტადცა ებილწებოდა,
Ⴅითა კაკაბი არწივსა ქვეშე მი და მო ძრწებოდა,
Ⴒარიელს ვისმე უზახდა მწედ, თუცა არ ემწებოდა,
Ⴀვთანდილ მუხლთა უყრიდა, თითითა ეხვეწებოდა.
Ⴄტყოდა: «Ⴑულე! Ⴐამც გიყავ? Ⴉაცი ვარ, ადამიანი,
Ⴓფერო-ქმნილნი მინახვან ვარდნი და ისი იანი,
Ⴋისი რამ მითხარ, ვინ არის ტან-სარო, პირ-ბაკმიანი?
Ⴑხვად არას გიზამ, ნუ გეშის, ნუ ჰყივი აგრე ხმიანი».
Ⴕალი ეტყოდა ტირილით, სარჩელი უგავს ბრჭობასა:
«Ⴇუ არ შმაგი ხარ, დამეხსენ; შმაგი ხარ, მოდი ცნობასა!
Ⴀწ მეტად ძნელსა საქმესა მნუკევ ადვილად თხრობასა;
Ⴚუდად ნუ სცთები, ნუ ელი მაგა ამბისა მბობასა».
Ⴉვლა ეტყვის: «Ⴗმაო, რა გინდა, ანუ მენუკვი მე რასა?
Ⴋაგა საქმისა ვერა იქმს ვერცა კალამი წერასა.
Ⴘენ ერთხელ მეტყვი, «Ⴋითხარო», მე ასჯერ გეტყვი «Ⴅერასა»,
Ⴅითა სიცილი ტირილსა, ვაგლახი მიჯობს მღერასა».
«Ⴕალო, არ იცი სით მოვალ, რა ჭირნი მომითმენიან;
Ⴍდითგან ვეძებ ამბავთა, ესე არვისგან მსმენიან;
Ⴘენ მიპოვნიხარ, – სიტყვანი ჩემნი რაზომცა გწყენიან, —
Ⴅერ დაგეხსნები, მიამბე, ჩემგან ნუღარა გრცხვენიან!»
Ⴕალმან უთხრა: «Ⴐას შეგესწარ, მე ვინ ვარ და ანუ შენო?
Ⴋზე არ მახლავს, შეგეტყვების, თრთვილო, ასრე მით მაწყენო!
Ⴂრძელი სიტყვა საწყინოა, ასრე მოკლედ მოგახსენო:
Ⴅერასათვის ვერ გიამბობ, რაცა გინდა, იგი ქმენო!»
Ⴉვლაცა ჰკითხა ზენარობით, მიუყარნა მუხლნი წინა,
Ⴋაგრა ვერა ვერ დაჰყარა, მუდარობა მოეწყინა,
Ⴎირსა ზედა გაგულისდა, თვალთა სისხლი მოედინა,
Ⴀდგა, თმითა წამოზიდნა, ყელსა დანა დააბრჯინა
Ⴄგრე უთხრა: «Ⴋე ეზომი ჯავრი ვითა შეგარჩინო?!
Ⴐაგვარა თუ ამატირო, ცრემლი ცუდად დამადინო?!
Ⴂიჯობს, მითხრა; ამის მეტი მართ აღარა არ გაწყინო,
Ⴇვარა, Ⴖმერთმან მტერი ჩემი მოკლას, ვითა მოგაკვდინო!»
Ⴕალმან უთხრა: «Ⴄგე ღონე მოიგონე მატად ავი:
Ⴇუ არ მომკლავ, არ მოვკვდები, მრთელი ვარ და მოუკლავი.
Ⴐად რა გითხრა, სადამდისცა ვიყო ჭირთა უნახავი?
Ⴉვლა თუ მომკლავ, სასაუბროდ აღარ მედგას ზედან თავი».
Ⴉვლა ეტყვის: «Ⴗმაო, რად მპოვე, ვინ მეუბნები მე, ვინო?
Ⴄგე ამბავი ცოცხალსა ენითა ვერ მათქმევინო!
Ⴋე თავი ჩემი ნებითა ჩემითა მოგაკლვევინო,
Ⴅითა უსტარი ბედითი ადვილად დაგახევინო.
«Ⴙემი სიკვდილი შენ ჩემად, პატიჟად ნურად გგონია,
Ⴋით რომე დამხსნი ტირილსა, შემშრების ცრემლთა ფონია;
Ⴙალად მიჩნს ყოვლი სოფელი, მისთვისვე შემიწონია.
Ⴅერ გიცნობ, ვინ ხარ, ვის გითხრნე სიტყვანი მისანდონია?»
Ⴗმამან თქვა, თუ: «Ⴀრ ეგების აწ ამისი ასრე თქმევა,
Ⴑხვასა რასმე მოვიგონებ, სჯობს საქმისა გამორჩევა».
Ⴂაუშვა და ცალკე დაჯდა, ტირს, დაუწყო ცრემლთა ფრქვევა,
Ⴕალსა უთხრა: «Ⴂაგარისხე, აწ, არ ვიცი, ვით დავრჩე, ვა!»
Ⴕალი დაუჯდა კუშტ-გვარად, ქუშობს, ჯერთ არ დამტკბარია;
Ⴀვთანდილ ქვე ზის ტირილად, აღარას მოუბარია;
Ⴅარდისა ბაღსა მოგუბდა ცრემლისა საგუბარია.
Ⴉვლა იქით ქალი ატირდა, მისთვის გულ-ნალმობარია
Ⴗმა მტირალი შეებრალა, ამად ცხელნი ცრემლნი ღვარნა,
Ⴋაგრა უჯდა უცხოს უცხო, არ ბაგენი აუბარნა;
Ⴗმამან ცნა, თუ: «Ⴂონებანი ჩქარნი ჩემთვის დააწყნარნა».
