Ⴘორს უჩვენებდეს Ⴀვთანდილს მტირალნი გაუხარებლად,
Ⴍდენ ჩნდა შავი ტაიჭი მისი მის მზისა მარებლად
Ⴀჰა, მიჰხდა Ⴀვთანდილსა ღაწვთა ცრემლით არ-დათოვნა,
Ⴐათგან ცუდად არ წაუხდა მას ეზომი გარეთ ყოვნა.
Ⴉაცსა მიჰხვდეს საწადელი, რას ეძებდეს, უნდა პოვნა,
Ⴋაშინ მისგან აღარა ხამს გარდასრულთა ჭირთა ხსოვნა.
Ⴓთხრა, თუ: «Ⴛმანო, ვარ ვინმე ღარიბი უადგილოსა,
Ⴋე იმა ყმისა საძებრად მოვჰშორდი საგაზრდილოსა,
Ⴀწ თქვენგან მივჰხვდი საქმესა ყოლა არ-საადვილოსა,
Ⴖმერთიმცა ნურას ნუღარ იქმს თქვენსა დასაღრეჯილოსა!
«Ⴅითა მე მივჰხვდი წადილსა, ჩემის გულისა ნებასა,
Ⴀგრემცა Ⴖმერთი ნურას იქმს ძმისა თქვენისა ვნებასა!»
Ⴓჩვენა მისი სადგომი: «Ⴋიდითო ნება-ნებასა,
Ⴙრდილსა გარდასვით, მაშვრალნი მიეცით მოსვენებასა».
Ⴄსე უთხრა და წავიდა, ცხენი გაქუსლა დეზითა,
Ⴅითა გავაზი გაფრინდა, არ-გაშვებული ხეზითა,
Ⴀნ მთვარე, მზისა შემყრელი, მზე სინათლითა ზეზითა.
Ⴃაივსო ცეცხლი შემწველი მისითა მან მიზეზითა.
Ⴋიეწურა, იგონებდა, ახლოს შეყრა ვითა აგოს:
«Ⴑაუბარმან უმეცარმან შმაგი უფრო გააშმაგოს!
Ⴞამს, თუ კაცმან გონიერმან ძნელი საქმე გამოაგოს,
Ⴀრ სიწყნარე გონებისა მოიძულოს, მოიძაგოს.
«Ⴐათგან ისი არის სადმე უცნობოდ და ისრე რეტად,
Ⴐომე კაცსა არ მიუშვებს საუბრად და მისად ჭვრეტად,
Ⴋივეწევი, შევიყრებით ერთმანერთის ცემა-ჟლეტად,
Ⴀნუ მომკლავს, ანუ მოვჰკლავ, დაიმალვის მეტის-მეტად»
Ⴀვთანდილ იტყვის: «Ⴄზომნი ჭირნიმცა რად ვაცუდენი?
Ⴐაცაღა არის, არა არს, თუმცა არ ედგნეს ბუდენი;
Ⴑადაცა მივა, მივიდეს, რაზომმც მოვლოდეს ზღუდენი,
Ⴋუნითგან ვძებნნე ღონენი ჩემნი არ-დასამრუდენი».
Ⴜინა-უკანა იარნეს ორნი დღენი და ღამენი,
Ⴃღისით და ღამით მაშვრალნი, არ შეჭამადთა მჭამენი.
Ⴀრსადა ხანი არ დაყვეს, ერთნი თვალისა წამენი.
Ⴋათ თვალთა ცრემლნი სდიოდეს, მინდორთა მოსალამენი.
Ⴃღისით ვლეს და საღამო-ჟამ გამოუჩნდეს დიდნი კლდენი,
Ⴉლდეთა შიგან ქვაბნი იყვნეს, ძირსა წყალი ჩანადენი,
Ⴜყლისა პირსა, არ ითქმოდა, შამბი იყო თუ რასდენი,
Ⴞე დიდრონი, თვალ-უწდომი, მაღლა კლდემდის ანაყრდენი.
Ⴋან ყმამან ქვაბსა მიჰმართა, გავლნა წყალნი კლდენია;
Ⴀვთანდილ ცხენსა გარდახდა, მონახნა დიდნი ხენია,
Ⴋას ზედა ჭვრეტად გავიდა, ძირსა დააბა ცხენია,
Ⴋუნით უჭვრეტდა. Ⴈგი ყმა მივა ცრემლ-მინადენია.
Ⴐა ტყენი გავლნა მან ყმამან, მოსილმან ვეფხის ტყავითა,
Ⴕვაბისა კარსა გამოდგა ქალი ჯუბითა შავითა,
Ⴀტირდა მაღლად ცრემლითა, ზღვათაცა შესართავითა,
Ⴈგი ყმა ცხენსა გარდახდა, ყელსა მოეჭდო მკლავითა.
Ⴗმამან უთხრა: «Ⴃაო Ⴀსმათ, ხიდნი ზღვასა ჩაგვიცვივდეს:
Ⴅეღარ მივჰხვდით ჟამიერად, ჩვენ ვისიცა ცეცხლნი გვწვიდეს».
Ⴄსე თქვა და მკერდსა ხელნი იკრნა, ცრემლნი გარდმოსწვიმდეს.
Ⴕალი შებნდა, მოეხვია, ერთმანერთსა სისხლი სწმიდეს
Ⴈგი ტევრი გაეხშირა დანაგლეჯსა მათსა თმასა,
Ⴄრთმანერთსა ეხვეოდეს, ყმა ქალსა და ქალი ყმასა;
Ⴈზახდიან, მოთქმიდიან, მოსცემდიან კლდენი ხმასა.
Ⴀვთანდილ სჭვრეტს გაკვირვებით მათსა ეგრე ქცევა-ზმასა.
Ⴑული დაიღო მან ქალმან, დათმო გულისა წყლულობა,
Ⴕვაბს შეიყვანა ტაიჭი, მოჰხადა აკაზმულობა,
Ⴋას ყმასა შეჰხსნა, შეიღო აბჯრისა წელ-მორტყმულობა;
Ⴘინა შევიდეს, მას დღესა გარდახდა გამოსრულობა.
Ⴀვთანდილს უკვირს: «Ⴀმბავი ისი თუ ვცნაო მე რითა?!»
Ⴂათენდა, ქალი გამოდგა, მოსილი მითვე ფერითა,
Ⴘავსა აუდვა ლაგამი, სწმენდდა რიდისა წვერითა,
Ⴘეკაზმა, მოაქვს აბჯარი წყნარად, არ რამე ჩხერითა.
Ⴋის მოყმისა წესი იყო, მეტსა თურე არ ასრე ჯდა.
Ⴕალი ტირს და მკერდსა იცემს, თმისა ტევრსა გაიგლეჯდა;
Ⴄრთმანერთსა მოეხვივნეს, აკოცა და ცხენსა შეჯდა;
Ⴀსმათ, აგრე დაღრეჯილი, კვლა უფრორე დაიღრეჯდა.
Ⴀვთანდილ ახლოს კვლა ნახა სახე მისივე კაცისა,
Ⴓლვაშ-აშლილი, წვერ-გამო, «Ⴌუთუ მზეაო, – თქვა, – ცისა?»
Ⴄყნოსა სული ალვისა, ქართაგან მონატაცისა;
Ⴀსრე უჩნს მოკლვა ლომისა, მართ ვითა ლომსა ვაცისა.
Ⴋასვე გზასა წამოვიდა, რომე გუშინ შეეარა,
Ⴘამბი გავლო, გაეშორა, თავი მინდორს გააგარა;
