Ⴅეფხისტყაოსანი. Ⴒექსტის გამართვა ასომთავრულით – Ⴇამაზ Ⴋჭედლიძე - страница 10

Ⴐა მოისმინეს, ყველაი დარჩა გულ-დანაწყლულები,

Ⴇავსა იცემდეს, არ იყო გული უცრემლო, ულები.

Ⴗოვლთა ჰკადრეს: «Ⴇუცა ყოფა ჩვენ უმისოდ გვეარმისცა,

Ⴓშენოსა საჯდომი და ტახტი მისი ვისმცა მისცა?

Ⴂანაღამცა გმორჩილობდით, თუ გვიბრძანო რაცა ვისცა!»

Ⴈგი მონა აპატრონეს, ყველაკამან თაყვანის-სცა

Ⴀმ საქმესა მემოწმების დიონოსი ბრძენი, ეზროს:

Ⴑაბრალოა, ოდეს ვარდი დაეთრთვილოს, და-ცა-ეზროს.

Ⴅის ბადახში არა ჰგვანდეს და ლერწამი ტანად ეზროს,

Ⴈგი სადმე გაღარიბდეს, სამყოფთაგან იაბეზროს.

Ⴀვთანდილ იგი მინდორი ოთხ-ახმით გარდაიარა,

Ⴃააგდო მზღვარი არაბთა, სხვათ მზღვართა არე იარა,

Ⴋაგრა მის მზისა გაყრამან სიცოცხლე გაუზიარა;

Ⴇქვა: «Ⴇუ მე მასმცა ვეახელ, აწ ცხელსა ცრემლსა ვღვრი არა».

Ⴀხალმან ფიფქმან დათოვა, ვარდი დათრთვილა, დანასა;

Ⴋოუნდის გულსა დაცემა, ზოგჯერ მიჰმართის დანასა;

Ⴇქვის: «Ⴝირი ჩემი სოფელმან ოთხმოცდაათი ანასა,

Ⴋოვჰშორდი ლხინსა ყველასა, ჩანგსა, ბარბითსა და ნასა!»

Ⴅარდი მის მზისა გაყრილი უფრო და უფრო ჭნებოდა,

Ⴂულსა უთხრის, თუ: «Ⴃათმეო», ამად არ დია ბნდებოდა.

Ⴓცხო უცხოთა ადგილთა საძებრად იარებოდა,

Ⴋგზავრთა ჰკითხვიდის ამბავთა, მათ თანა-ემოყვრებოდა

Ⴋუნ ეძებს, ცრემლი მტირალსა სდის ზღვათა შესართავისად.

Ⴓჩნდის ქვეყანა ტახტად და მკლავი სადებლად თავისად.

Ⴇქვის: «Ⴑაყვარელო, მოგშორდი გული შენ დაგრჩა, ვთქვა ვისად?

Ⴘენთვის სიკვდილი მეყოფის ლხინად ჩემისა თავისად».

Ⴗოვლი პირი ქვეყანისა მოვლო, სრულად მოიარა,

Ⴀსრე რომე ცასა ქვეშე არ დაურჩა, არ იარა,

Ⴋაგრა იგი მის ამბისა მსმენელსაცა ვერ მიმხვდარა.

Ⴀმაშიგან წელიწადი სამი სამ თვედ მიიყარა.

Ⴋიჰხვდა რასმე ქვეყანასა უგემურსა, მეტად მქისსა,

Ⴇვე ერთ კაცსა ვერა ნახავს, ვერას შვილსა ადამისსა,

Ⴈგი ჭირი არ უნახავს არ რამინს და არცა ვისსა,

Ⴃღე და ღამე იგონებდა საყვარელსა მასვე მისსა.

Ⴋას მიჰხვდა წვერი სადგურად მაღლისა მთისა დიდისა,

Ⴂამოჩნდა მუნით მინდორი, სავალი დღისა შვიდისა.

Ⴋის მთისა ძირსა წყალი დის, არად სანდომი ხიდისა,

Ⴍრგნითვე ტყესა შეეკრა ნაპირი წყლისა კიდისა.

Ⴆედ წაადგა, შეექცევის, დროთა, დღეთა ანგარიშობს;

Ⴇვენი ესხნეს ორანიღა, ამად სულთქვამს, ამად იშობს;

«Ⴅა თუ საქმე გამიმჟღავნდეს!, – კვლა ამისთვის გულ-მოშიშობს, —

Ⴀვსა კარგად ვერვინ შესცვლის, თავსა ახლად ვერვინ იშობს».

Ⴑაგონებელი შეექმნა, დადგა საქმისა მრჩეველად,

Ⴇქვა: «Ⴇუ დავბრუნდე, ეზომი ხანი რად დავყავ მე ველად?

Ⴙემსა რა ვჰკადრო მნათობსა, ვიყავ რად დღეთა მლეველად,

Ⴋისი ვერა ვცნა ჭორადცა, ვარ ვისთა გზათა მკვლეველად?»

«Ⴇუ არ დავბრუნდე, საძებრად დავყვნე სხვანიცა ხანანი,

Ⴐომელსა ვეძებ, ვერა ვცნნე ამბავნი მე მისთანანი,

Ⴃრო გარდაუწყდეს Ⴘერმადინს, შეჰრჩეს ღაწვისა ბანანი,

Ⴋივიდეს, ჰკადრნეს მეფესა საქმენი დასაგვანანი!

«Ⴓამბოს ჩემი სიკვდილი, თვით ჩემგან დავედრებული,

Ⴋათ შექმნან გლოვა-ტირილი, ქმნან საქმე გამწარებული,

Ⴋერმე მივიდე ცოცოხალი, სადმე სხვაგან მე რებული!»

Ⴀმას იგონებს ტირილით გონება-შეიწრებული.

Ⴈტყვის: «Ⴖმერთო, სამართალნი შენნი ჩემთვის რად ამრუდენ?

Ⴋე ეზომნი სიარულნი კიდე რად, გლახ, გამიცუდენ,

Ⴂულით ჩემით სიხარულნი აღჰფხვრენ, ჭირნი დააბუდენ?

Ⴃღეთა ჩემთა ცრემლნი ჩემნი ვერაოდეს დავიყუდენ».

Ⴉვლაცა იტყვის: «Ⴃათმობა სჯობს» და თავსავე ეუბნების:

«Ⴃღეთა მეტად ნუ მოჰკვდები, გული ჩემი ნუ დადნების,

Ⴓღმრთოდ ვერას ვერ მოვაწევ, ცრემლი ცუდად მედინების,

Ⴂანგებასა ვერვინ შესცვლის, არ-საქმნელი არ იქმნების».

Ⴇავს უთხრა: «Ⴋოკვე, გიჯობსო სიცოცხლეს აუგიანსა;

Ⴋიხვალ, დაგვხვდების Ⴇინათინ, – ანათებს დღესა მზიანსა, —

Ⴂკითხოს მის ყმისა ამბავი, რა გმართებს ვაგლახიანსა?»

Ⴈგონებს წამ-წამ, მიჰყვების ტყის პირსა შაბნარ-წყლიანსა.

«Ⴗოვლნი არსნი ცათ ქვეშეთნი ერთობ სრულად მომივლიან,

Ⴋაგრა საქმე მის კაცისა ვერასადა შემიგნიან;

Ⴓღონიოდ მართალ იყვნეს, რომელთაცა ქაჯად თქვიან.