Ⴞამს მოყვრისათვის სიკვდილი, ესე მე დამიც წესად-რე».
Ⴑაწოლს დაწვა, ტირს, მტირალსა ცრემლი ძნელად ეხოცების,
Ⴅითა ვერხვი ქარისაგან, ირხევის და იკეცების;
Ⴐა მიჰლულნის, სიახლევე საყვარლისა ეოცების,
Ⴘეკრთის, დიდნი დაიზახნის, მით პატიჟი ეოცების.
Ⴋოშორვება საყვარლისა მას შეჰქმნოდა მისად ღაზოდ,
Ⴚრემლსა ვითა მარგალიტსა ჰყრის ვარდისა დასანაზოდ.
Ⴐა გათენდა, შეეკაზმა მისთა მჭვრეტთა სალამაზოდ,
Ⴚხენსა შეჯდა, გაემართა, დარბაზს მივა სადარბაზოდ.
Ⴃარბაზს ეჯიბი შეგზავნა, მართ მისგან შენარონია,
Ⴘესთვალა: «Ⴂკადრებ, მეფეო, მე ესე გამიგონია;
Ⴗოველი პირი მიწისა თქვენ ხრმლითა დაგიმონია,
Ⴀწ თუ სჯობს, ესე ამბავი ცნან, რაცა გარემონია.
«Ⴋე წავიდე, მოვიარო, ვილაშქრო და ვინაპირო,
Ⴇინათინის ხელმწიფობა მტერთა თქვენთა გულსა ვჰგმირო,
Ⴋორჩილ-ქმნილი გავახარო, ურჩი ყოვლი ავატირო,
Ⴛღვენნი გკადრნე ზედა-ზედა, არ სალამი დავაძვირო».
Ⴋეფესა ეთქვა ამისი დიადი მადრიელობა,
Ⴄბრძანა: «Ⴊომო, არა გჭირს შენ ომთა გარდუხდელობა,
Ⴀწ მაგა შენსა თათბირსა ჰგავსო შენივე ქველობა.
Ⴜა, მაგრა მომხვდეს, რაღა ვქმნა, თუ სიშორისა გრძელობა!»
Ⴗმა შევიდა, თაყვანის-სცა, მადლი რამე მოახსენა:
«Ⴞელმწიფეო, მიკვირს, ქება რად იკადრეთ ჩემი Ⴇქვენა?!
Ⴀწ ნუთუმცა კვლა ნახვითა Ⴖმერთმან ბნელი გამითენა,
Ⴎირი Ⴇქვენი მხიარული მხიარულსა კვლა მიჩვენა!».
Ⴋეფე ყელსა მოეკიდა, გარდაკოცნა ვითა შვილი.
Ⴑხვა მათებრი არ ყოფილა არ გამზრდელი, არ გაზრდილი!
Ⴗმა ადგა და წამოვიდა, მას დღე მათი ჩანს გაყრილი;
Ⴐოსტან მისთვის აატირა გონიერი გული, ლბილი.
Ⴂამოემართა Ⴀვთანდილ, მოყმე მხნე, ლაღად მავალი.
Ⴍც დღე იარა, ღამეცა დღეზედა წაჰრთო მრავალი.
Ⴈგია ლხინი სოფლისა, იგია ნივთი და ვალი,
Ⴀრ მისცილდება Ⴇინათინ მისი მას, ვისგან სწვავ ალი.
Ⴐა მოვიდა, სიხარული შიგან გახდა სამეფოსა.
Ⴋოეგებნეს დიდებულნი, ძღვენსა სძღვნიდეს იეფოსა.
Ⴈგი პირ-მზე არ მოსცთების სიარულსა სასწრაფოსა.
Ⴋიჰხვდეს მყოფნი მას წინაშე სიხარულსა სადაფოსა.
Ⴕალაქი ჰქონდა მაგარი საზაროდ სანაპიროსა,
Ⴂარე კლდე იყო, გიამბობ ზღუდესა უქვიტკიროსა.
Ⴗმამან მუნ დაყო სამი დღე ამოსა სანადიროსა,
Ⴂაზრდილი მისი Ⴘერმადინ დაისვა სავაზიროსა.
Ⴄსეა მონა Ⴘერმადინ, ზემოთცა სახელ-დებული,
Ⴇანა-შეზრდილი, ერთგული და მისთვის თავ-დადებული.
Ⴋან არ იცოდა აქამდის მის ყმისა ცეცხლი დებული,
Ⴀწ გაუცხადა სიტყვები მის მზისა იმედებული.
Ⴓბრძანა: «Ⴀჰა, Ⴘერმადინ, ამად მე შენგან მრცხვენიან,
Ⴙემნი საქმენი ყოველნი გცოდნიან გაგივლენიან,
Ⴋაგრა არ იცი, აქამდის რანიცა ცრემლნი მდენიან!
Ⴋე ვისგან მქონდეს პატიჟნი, აწ მასვე მოულხენიან.
«Ⴋოუკლავარ Ⴇინათინის სურვილსა და სიყვარულსა,
Ⴚრემლი ცხელი ასოვლებდის ნარგისთაგან ვარდსა ზრულსა,
Ⴅერ ვაჩენდი აქანამდის ჭირსა ჩემგან დაფარულსა,
Ⴀწ მიბრძანა საიმედო, ამად მხედავ მხიარულსა.
«Ⴋიბრძანა: «Ⴋიცან ამბავი მის ყმისა დაკარგულისა,
Ⴋოხვიდე, სრულ-ვქმნა მაშინღა შენი წადილი გულისა,
Ⴕმარი არ მინდა უშენოდ, მომხვდეს ხისაცა რგულისა!»
Ⴋომცა წამალი გულისა, აქამდის დადაგულისა.
«Ⴎირველ, ყმა ვარ, წასლვა მინდა პატრონისა სამსახურად, —
Ⴞამს მეფეთა ერთგულობა, ყოფა გვმართებს ყმასა ყმურად, —
Ⴋერმე, ცეცხლი დაუვსია, აღარა მწვავს გულსა მურად.
Ⴞამს, თუ კაცი არ შეუდრკეს ჭირს, მიუხდეს მამაცურად.
«Ⴅართ უმოყვრესნი მე და შენ ყოველთა პატრონ-ყმათასა,
Ⴀმისთვის გნუკევ სმენასა შენ ამა ჩემთა ხმათასა:
Ⴙემ წილ დაგაგდებ პატრონად, თავადად ჩემთა სპათასა,
Ⴀმა საქმესა ვერა ვიქმ მე განდობასა სხვათასა.
«Ⴊაშქართა და დიდებულთა ალაშქრებდი, ჰპატრონობდი;
Ⴃარბაზს კაცსა გაჰგზავნიდი და ამბავსა მათსა სცნობდი,
Ⴜიგნსა სწერდი ჩემ მაგიერ, უფასოსა ძღვენსა სძღვნობდი,
Ⴀქა სადმე არ-ყოფასა ჩემსა მათმცა რად აგრძნობდი!
«Ⴊაშქრობა და ნადირობა შენი ჩემსა დაასახე,
Ⴀქათ სამ წელ მომიცადე, ხვაშიადი შემინახე,
Ⴋე ნუთუმცა შემოვბრუნდი, ალვა ჩემი არ დაჭნა ხე,
