Ⴓბრძანეს: «Ⴜადით, პატიჟთა თავიმცა რად დაჰრიდეთა?
Ⴋონახეთ, ძებნეთ იგი ყმა, სხვად ნურად მოიცლიდეთა,
Ⴋისწერეთ წიგნი, სადაცა ვერ მისწვდეთ, ვერ მიხვიდეთა».
Ⴉაცნი წავიდეს, იარეს მათ ერთი წელიწადია,
Ⴋონახეს, ძებნეს იგი ყმა, იკითხეს კვლა და კვლა დია,
Ⴅერ ნახეს მისი მნახავი Ⴖმრთისაგან დანაბადია,
Ⴚუდად მაშვრალნი მოვიდეს, მათსავე გულსა ზადია.
Ⴋონათა ჰკადრეს: «Ⴋეფეო, ჩვენ ხმელნი მოვიარენით,
Ⴋაგრამ ვერ ვპოვეთ იგი ყმა, მით ვერა გავიხარენით,
Ⴋისსა მნახავსა სულ-დგმულსა კაცსა ვერ შევეყარენით,
Ⴙვენ ვერა გარგეთ, საქმენი სხვანი რამ მოიგვარენით».
Ⴋეფე ბრძანებს: «Ⴋართალ იყო ასული და ჩემი ძეო,
Ⴅნახე რამე ეშმაკისა სიცრუვე და სიბილწეო,
Ⴙემად მტერად წამოსრული, გარდმოჭრილი ზეცით ზეო.
Ⴂამიშვია შეჭირვება, არა მგამა ყოლა მეო».
Ⴄსე თქვა და სიხარულით თამაშობა ადიადა.
Ⴋგოსანი და მოშაითი უხმეს, პოვეს რაცა სადა.
Ⴃია გასცა საბოძვარი, ყველა დარბაზს შემოხადა.
Ⴋისი მსგავსი სიუხვითა ღმერთმან სხვამცა რა დაჰბადა!
«Ⴎირველ, ყმა ვარ, წასლვა მინდა პატრონისა სამსახურად, —
Ⴞამს მეფეთა ერთგულობა, ყოფა გვმართებს ყმასა ყმურად, —
Ⴋერმე, ცეცხლი დაუვსია, აღარა მწვავს გულსა მურად.
Ⴞამს, თუ კაცი არ შეუდრკეს ჭირს, მიუხდეს მამაცურად.
«Ⴅართ უმოყვრესნი მე და შენ ყოველთა პატრონ-ყმათასა,
Ⴀმისთვის გნუკევ სმენასა შენ ამა ჩემთა ხმათასა:
Ⴙემ წილ დაგაგდებ პატრონად, თავადად ჩემთა სპათასა,
Ⴀმა საქმესა ვერა ვიქმ მე განდობასა სხვათასა.
«Ⴊაშქართა და დიდებულთა ალაშქრებდი, ჰპატრონობდი;
Ⴃარბაზს კაცსა გაჰგზავნიდი და ამბავსა მათსა სცნობდი,
Ⴜიგნსა სწერდი ჩემ მაგიერ, უფასოსა ძღვენსა სძღვნობდი,
Ⴀქა სადმე არ-ყოფასა ჩემსა მათმცა რად აგრძნობდი!
«Ⴊაშქრობა და ნადირობა შენი ჩემსა დაასახე,
Ⴀქათ სამ წელ მომიცადე, ხვაშიადი შემინახე,
Ⴋე ნუთუმცა შემოვბრუნდი, ალვა ჩემი არ დაჭნა ხე,
Ⴀრ მოვბრუნდე, მომიგლოვე, მიტირე და მივაგლახე.
«Ⴋაშინღა ჰკადრე მეფესა არ საქმე სასურვალია,
Ⴀცნობე ჩემი სიკვდილი, – იყავ მართ ვითა მთრვალია, —
Ⴋიჰხვდა-თქო საქმე, რომელი ყოვლთათვის გარდუვალია.
Ⴂლახაკთა მიეც საჭურჭლე, ოქრო, ვერცხლი და რვალია.
«Ⴋაშინ უფრო მომეხმარე, ამისგანცა უფრო მხნედ-რე,
Ⴌუთუ ადრე დამივიწყო? Ⴋახსენებდე ზედა-ზედ-რე!
Ⴋეტად კარგად დამიურვე, სული ჩემი შეივედრე,
Ⴆრდანი ჩემნი მოიგონენ, გული შენი მოიმდედრე».
Ⴐა მონამან მოისმინა, გაუკვირდა, შეეზარა,
Ⴇვალთათ ვითა მარგალიტი ცრემლი ცხელი გარდმოყარა,
Ⴋოახსენა: «Ⴓშენომან გულმან რამცა გაიხარა!
Ⴅიცი, რომე არ დასდგები, მაგას გიშლი ამად არა.
«Ⴙემად ნაცვლად დაგაგდებო», – ესე სიტყვა ვით მიბრძანე?
Ⴐაგვარა ვქმნა პატრონობა? Ⴐამც გიფერე, რამც გიგვანე?
Ⴘენ მარტოსა გიგონებდე, მემცა მიწა ვიაკვანე!
Ⴑჯობს ორნივე გავიპარნეთ, წამოგყვები, წამიტანე!»
Ⴗმამან უთხრა: «Ⴋომისმინე, მართლად გითხრობ, არა ჭრელად:
Ⴐა მიჯნური ველთა რბოდეს, მარტო უნდა გასაჭრელად.
Ⴋარგალიტი არვის მიჰხვდეს უსასყიდლოდ, უვაჭრელად,
Ⴉაცი ცრუ და მოღალატე ხამს ლახვრითა დასაჭრელად.
«Ⴅისმცა ვუთხარ ხვაშიადი? Ⴘენგან კიდე არვინ ვარგა,
Ⴓშენოსა პატრონობა ვის მივანდო, ვინ იქმს კარგა?
Ⴑანაპირო გაამაგრე, მტერმან ახლოს ვერ იბარგა,
Ⴉვლა ნუთუმცა შემოვიქეც, Ⴖმერთმან სრულად არ დამკარგა.
«Ⴔათერაკი სწორად მოჰკლავს, ერთი იყოს, თუნდა ასი;
Ⴋარტოობა ვერას მიზამს, მცავს თუ ცისა ძალთა დასი;
Ⴀქათ სამ წელ არ მოვიდე, მაშინ გმართებს გლოვა, ფლასი;
Ⴜიგნსა მოგცემ, გმორჩილობდენ, ვინცა იყოს ჩემი ხასი».
