Ⴅეფხისტყაოსანი. Ⴒექსტის გამართვა ასომთავრულით – Ⴇამაზ Ⴋჭედლიძე - страница 7

Ⴀმოა ჭვრეტა ტურფისა, სიახლე საყვარელისა!

Ⴀვთანდილ ლაღი, უკადრი მივა, არვისგან ჰრცხვენოდა,

Ⴋას ნახავს, ვისთა ვამთაგან ცრემლი მრავალჯერ სდენოდა;

Ⴈგი უებრო ქუშად ჯდა, ელვისა მსგავსად შვენოდა,

Ⴋთვარესა მისთა შუქთაგან უკუნი გარდაჰფენოდა.

Ⴂაძრცვილსა ტანსა ემოსნეს ყარყუმნი უსაპირონი,

Ⴄბურნეს მოშლით რიდენი, ფასისა თქმად საჭირონი,

Ⴠშვენოდეს შავნი წამწამნი, გულისა გასაგმირონი,

Ⴋას თეთრსა ყელსა ეხვივნეს გრძლად თმანი არ-უხშირონი.

Ⴃაღრეჯით იყო მჯდომარე ძოწეულითა რიდითა;

Ⴀვთანდილს უთხრა დაჯდომა წყნარად, ცნობითა მშვიდითა.

Ⴋონამან სელნი დაუდგნა, დაჯდა კრძალვით და რიდითა.

Ⴎირის-პირ პირსა უჭვრეტდა, სავსე ლხინითა დიდითა.

Ⴕალმა უბრძანა: «Ⴆარი მლევს მე ამისისა თხრობისა;

Ⴋწადდა არა-თქმა, რომლისა ღონე არა მაქვს თმობისა,

Ⴋაგრა იცია მიზეზი შენისა აქა ხმობისა,

Ⴐად ვზი ქუშად და დაღრეჯით ასრე მიხდილი ცნობისა?»

Ⴗმამან ჰკადრა: «Ⴑაზაროსა ჩემგან თქმაღა ვით იქმნების?

Ⴋზესა მთვარე შეეყაროს, დაილევის, და-ცა-ჭნების;

Ⴀზრად არად აღარა მცალს, თავი ჩემი მეგონების,

Ⴇქვენვე ბრძანეთ, რაცა გიმძიმს, ანუ რაცა გეკურნების».

Ⴕალმან უთხრა საუბარი კეკლუც-სიტყვად, არ დუხჭირად;

Ⴈტყვის: «Ⴇუცა აქანამდის ჩემგან შორს ხარ დანამჭირად,

Ⴂიკვირს, მოგხვდა წამის ყოფით საქმე შენგან საეჭვი რად,

Ⴋაგრა გითხრა პირველ ხვალმე, სენი მე მჭირს რაცა ჭირად.

«Ⴂახსოვს, ოდეს შენ და როსტანს მინდორს მხეცი დაგეხოცა,

Ⴗმა გენახა უცხო ვინმე, რომე ცრემლი მოეხოცა?

Ⴋას უკანით გონებამან მისმან ასრე დამამხოცა,

Ⴘენ გენუკვი მონახვასა, კიდით კიდე მოჰლახო ცა.

«Ⴀქანამდის ნაუბარსა თუცა ვერას ვერ გეტყვია,

Ⴋაგრა შორით სიყვარული შენგან ჩემი შემიტყვია,

Ⴅიცი, რომე გაუწყვედლად თვალთათ ცრემლი გისეტყვია,

Ⴘეუპყრიხარ სიყვარულსა, გული შენი დაუტყვია.

«Ⴀსრე გითხრა, სამსახური ჩემი გმართებს ამად ორად:

Ⴎირველ, ყმა ხარ, ხორციელი არვინა გვყავს შენად სწორად,

Ⴋერმე, ჩემი მიჯნური ხარ, დასტურია, არ ნაჭორად;

Ⴜადი, იგი მოყმე ძებნე, ახლოს იყოს, თუნდა შორად.

«Ⴘენგან ჩემი სიყვარული ამით უფრო გაამყარე,

Ⴐომე დამხსნა შეჭირვება, ეშმა ბილწი ასაპყარე.

Ⴂულსა გარე საიმედო ია მორგე, ვარდი ყარე,

Ⴋერმე მოდი, ლომო, მზესა შეგეყრები, შემეყარე.

«Ⴑამსა ძებნე წელიწადსა იგი შენი საძებარი;

Ⴠპოვო, მოდი გამარჯვებით, მხიარულად მოუბარი;

Ⴅერა ჰპოვებ, დავიჯერებ, იყო თურე უჩინარი;

Ⴉოკობი და დაუფრჭვნელი ვარდი დაგხვდე დაუმჭნარი.

«Ⴔიცით გითხრობ: შენგან კიდე თუ შევირთო რაცა ქმარი,

Ⴋზეცა მომხვდეს ხორციელი, ჩემთვის კაცად შენაქმარი,

Ⴑრულად მოვსწყდე სამოთხესა, ქვესკნელს ვიყო დასანთქმარი,

Ⴘენი მკლვიდეს სიყვარული, გულსა დანა ასაქმარი».

Ⴋოახსენა ყმამან: «Ⴋზეო, ვინ გიშერი აწამწამე,

Ⴑხვა პასუხი რამცა გკადრე, ანუ რამცა შევიწამე?

Ⴋე სიკვდილსა მოველოდი, შენ სიცოცხლე გამიწამე,

Ⴅითა მონა, სამსახურად გაღანამცა წავე, წა, მე!»

Ⴉვლაცა ჰკადრა: «Ⴀჰა, მზეო, რათგან Ⴖმერთმან მზედ დაგბადა,

Ⴋით გმორჩილობს, ზეციერი მნათობია რაცა სადა;

Ⴋე რომ თქვენგან მოვისმინე წყალობანი, მედიადა.

Ⴅარდი ჩემი არ დაჭნების, შუქი შენი იეფად ა».

Ⴉვლა შეჰფიცეს ერთმანერთსა, დააპირეს ესე პირი,

Ⴂასალდეს და გაამრავლეს საუბარი სიტყვა-ხშირი,

Ⴂაადვილდა, აქანამდის გარდეხადა რაცა ჭირი,

Ⴇეთრთა კბილთათ გამოჰკრთების თეთრი ელვა ვითა ჭვირი.

Ⴄრთგან დასხდეს, ილაღობეს, საუბარი ასად აგეს,

Ⴁროლ-ბადახში შეხვეული და გიშერი ასადაგეს;

Ⴗმა ეტყვის, თუ: «Ⴘენთა მჭვრეტთა თავი ხელი, ა, სად აგეს!

Ⴚეცხლთა, მანდით მოდებულთა, გული ჩემი ასადაგეს».

Ⴗმა წავიდა, სიშორესა თუცა მისსა ვერ გასძლებდა,

Ⴓკუღმავე იხედვიდა, თვალთა რეტად აყოლებდა,

Ⴁროლსა სეტყვს და ვარდსა აზრობს, ტანსა მჭევრსა ათრთოლებდა,

Ⴂული ჰქონდა გულისათვის, სიყვარულსა ავალებდა.

Ⴇქვა: «Ⴋზეო, ვარდსა სიშორე შენი დამაჩნდეს ეს ადრე,

Ⴁროლი და ლალი გასრულვარ ქარვისა უყვითლესად-რე.

Ⴋაშინ რაღა ვქმნა, ვერ-ჭვრეტა რა მომხვდეს კვლა უგრძესად-რე!