Ⴀმხანაგობდეს, ლაღობდეს, იქით და აქათ დგებოდეს.
Ⴋერმე მოვიდეს მონანი, რომელნი უკან ჰყვებოდეს,
Ⴓბრძანა: «Ⴇქვითო მართალი, ჩვენ თქვენგან არ გვეთნებოდეს».
Ⴋონათა ჰკადრეს: «Ⴋართალსა გკადრებთ და ნუ გემცთარებით;
Ⴋეფეო, ყოლა ვერ ვიტყვით შენსა მაგისა დარებით,
Ⴀწვეცა დაგვხოც, ვერა ჰგავ, – ვერად ვერ მოგეხმარებით, —
Ⴅისგან ნაკრავნი გვინახვან მხეცნი ვერ წაღმა წარებით.
«Ⴍრთავე ერთგან მოკლული ყველაი ასჯერ ოცია,
Ⴋაგრა Ⴀვთანდილს ოცითა უფროსი დაუხოცია:
Ⴀრ დასცთომია ერთიცა, რაც ოდენ შეუტყორცია,
Ⴇქვენი მრავალი მიწითა დასვრილი დაგვიხოცია».
Ⴋეფესა ესე ამბავი უჩნს, ვითა მღერა ნარდისა,
Ⴓხარის ეგრე სიკეთე მისისა განაზარდისა,
Ⴀქვს მიჯნურობა ამისი, ვითა ბულბულსა ვარდისა,
Ⴑიცილით ლაღობს, მიეცა გულით ამოსლვა დარდისა.
Ⴈგი ორნივე საგრილად გარდახდეს ძირსა ხეთასა.
Ⴊაშქართა შექმნეს მოდენა, მოდგეს უფროსნი ბზეთასა.
Ⴀხლოს უთქს მონა თორმეტი, უმხნესი სხვათა მხნეთასა.
Ⴇამაშობდეს და უჭვრეტდეს წყალსა და პირსა ტყეთასა.
Ⴌახვა არაბთა მეფისაგან მის ყმისა Ⴅეფხისტყაოსნისა
Ⴌახეს უცხო მოყმე ვინმე, ჯდა მტირალი წყლისა პირსა,
Ⴘავი ცხენი სადავითა ჰყვა ლომსა და ვითა გმირსა,
Ⴞშირად ესხა მარგალიტი ლაგამ-აბჯარ-უნაგირსა.
Ⴚრემლსა ვარდი დაეთრთვილა, გულსა მდუღრად ანატირსა.
Ⴋას ტანსა კაბა ემოსა, გარე-თმა ვეფხის ტყავისა,
Ⴅეფხის ტყავისა ქუდივე იყო სარქმელი თავისა,
Ⴞელთა ნაჭედი მათრახი ჰქონდა უსხოსი მკლავისა;
Ⴌახეს და ნახვა მოუნდა უცხოსა სანახავისა.
Ⴜავიდა მონა საუბრად მის ყმისა გულ-მდუღარისად,
Ⴇავ-ჩამოგდებით მტირლისა, არ ჭვრეტით მოლიზღარისად, —
Ⴋუნვე წვიმს წვიმა ბროლისა, ჰგია გიშრისა ღარი სად, —
Ⴀხლოს მივიდა, მოსცალდა სიტყვისა თქმად აღარისად.
Ⴅერა ჰკადრა საუბარი, მონა მეტად შეუზარდა,
Ⴃიდხან უჭვრეტს გაკვირვებით, თუცა გული უმაგარდა;
Ⴋოახსენა: «Ⴂიბრძანებსო», ახლოს მიდგა, დაუწყნარდა.
Ⴈგი ტირს და არა ესმის მისგან, გაუუმეცარდა.
Ⴋის მონისა არა ესმა სიტყვა, არცა ნაუბარი,
Ⴋათ ლაშქართა ზახილისა იყო ერთობ უგრძნობარი,
Ⴓცხოდ რადმე ამოსკვნოდა გული ცეცხლთა ნადებარი,
Ⴚრემლსა სისხლი ერეოდა, გასდის, ვითა ნაგუბარი.
Ⴑხვაგან ქრის მისი გონება, მისმან თავისა წონამან!
Ⴄსე მეფისა ბრძანება ერთხელ კვლა ჰკადრა მონამან.
Ⴀრცა დააგდო ტირილი, არცა რა გაიგონა მან,
Ⴀრცა გახლიჩა ბაგეთათ თავი ვარდისა კონამან.
Ⴐა პასუხი არა გასცა, მონა გარე შემობრუნდა,
Ⴐოსტანს ჰკადრა: «Ⴘემიტყვია, იმას თქვენი არა უნდა;
Ⴇვალნი მზეებრ გამირეტდეს, გული მეტად შემიძრწუნდა,
Ⴅერ ვასმინე საუბარი, მით დავყოვნე ხანი მუნ, და».
Ⴋეფე გაკვირდა, გა-ცა-წყრა, გული უც მისთვის მწყრომარე;
Ⴂაგზავნა მონა თორმეტი მისი წინაშე მდგომარე,
Ⴓბრძანა: «Ⴞელთა აიღეთ აბჯარი თქვენ საომარე,
Ⴋიდით და აქა მომგვარეთ, ვინ არის იქი მჯდომარე».
Ⴋონანი მიდგეს, მივიდეს, გახდა აბჯრისა ჩხარია;
Ⴋაშინღა შეკრთა იგი ყმა, ტირს, მეტად გულ-მდუღარია,
Ⴇვალნი მოარნა ყოველგან, ნახა ლაშქართა ჯარია,
Ⴄრთხელ ესე თქვა: «Ⴅა მეო!», სხვად არას მოუბარია.
Ⴇვალთა ხელი უკუივლო, ცხელნი ცრემლნი მოიწურნა,
Ⴞრმალ-კაპარჭი მოიმაგრა, მკლავნი გაიმამაცურნა,
Ⴚხენსა შეჯდა, – მონათამცა საუბარნი რად იყურნა! —
Ⴑხვასა მხარსა გაემართა, მათი ჭირი არ განკურნა.
Ⴋონათა ხელი გამართეს მის ყმისა შესაპყრობელად.
Ⴋან, გლახ, იგინი დახადნა მტერთაცა საწყალობელად:
Ⴠკრა ერთმანერთსა, დახოცნა თავსა ხელ-აღუპყრობელად,
Ⴆოგსა გადაჰკრის მათრახი მკერდამდის გასაპობელად.
Ⴋეფე გაწყრა, გაგულისდა, ლაშქარნიცა შეუზახნა;
Ⴋან მდევართა მიწევნამდის არ უჭვრიტნა, არცა ნახნა,
Ⴐაზომნიცა მიეწივნეს, ყოვლნი მკვდართა დაასახნა,
Ⴉაცი კაცსა შემოსტყორცა, როსტან ამად ივაგლახნა.
Ⴘესხდეს მეფე და Ⴀვთანდილ მის ყმისა მისაწეველად.
Ⴈგი ლაღი და უკადრი მივა ტანისა მრხეველად,
Ⴒაიჭი მიუქს მერანსა, მიეფინების მზე ველად,
Ⴘეიგნა მისლვა მეფისა მისად უკანა მდეველად.
Ⴐა ცნა, მეფე მოვიდაო, ჰკრა მათრახი მისსა ცხენსა.
