Ⴋან განანათლნეს ყოველნი, ვით მზემან მანათობელმან.
Ⴋოდით და ნახეთ ყოველმან შემსხმელმან, შემამკობელმან!»
Ⴋოვიდეს სრულნი არაბნი, ჯარი განმრავლდა ხასისა:
Ⴀვთანდილ პირ-მზე, სპასპეტი ლაშქრისა ბევრ-ათასისა,
Ⴅაზირი Ⴑოგრატ, მოახლე მეფისა დასთა დასისა;
Ⴋათ რომე დადგეს საჯდომი, თქვეს: «Ⴓთქმელია ფასისა!»
Ⴇინათინ მიჰყავს მამასა პირითა მით ნათელითა,
Ⴃასვა და თავსა გვირგვინი დასდგა თავისა ხელითა,
Ⴋისცა სკიპტრა და შემოსა მეფეთა სამოსელითა.
Ⴕალი მზებრ უჭვრეტს ყოველთა ცნობითა ზე-მხედველითა.
Ⴓკუდგეს და თაყვანის-სცეს მეფემან და მისთა სპათა,
Ⴃალოცეს და მეფედ დასვეს, ქება უთხრეს სხვაგნით სხვათა,
Ⴁუკსა ჰკრეს და წინწილანი დაატკბობდეს მათთა ხმათა.
Ⴕალი ტირს და ცრემლსა აფრქვევს, ჰხრის ყორნისა ბოლო-ფრთათა.
Ⴋამისა ტახტსა საჯდომად თავი არ ეღირსებოდა,
Ⴀმად ტირს, ბაღი ვარდისა ცრემლითა აივსებოდა;
Ⴋეფე სწვრთის: «Ⴋამა ყოველი ძისაგან ითავსებოდა,
Ⴀმისად ქმნამდის დამწველი ცეცხლი არ დამევსებოდა».
Ⴓბრძანა: «Ⴌუ სტირ, ასულო, ისმინე ჩემი თხრობილი:
Ⴃღეს შენ ხარ მეფე Ⴀრაბეთს, ჩემგან ხელმწიფედ ხმობილი,
Ⴀქათგან ესე სამეფო შენი არს მართ მონდობილი.
Ⴞარმცა ბრძნად მქმნელი საქმისა, იყავ წყნარი და ცნობილი!
«Ⴅარდთა და ნეხვთა ვინათგან მზე სწორად მოეფინების,
Ⴃიდთა და წვრილთა წყალობა შენმცა ნუ მოგეწყინების!
Ⴓხვი ახსნილსა დააბამს, იგი თვით ების, ვინ ების.
Ⴓხვად გასცემდი, ზღვათაცა შესდის და გაედინების.
«Ⴋეფეთა შიგან სიუხვე, ვით ედემს ალვა, რგულია;
Ⴓხვსა ჰმორჩილობს ყოველი, იგიცა, ვინ ორგულია;
Ⴑმა-ჭამა – დიდად შესარგი, დება რა სავარგულია?!
Ⴐასაცა გასცემ, შენია; რას არა, დაკარგულია!»
Ⴀმა მამისა სწავლასა ქალი ბრძნად მოისმინებდა,
Ⴗურსა უპყრობდა, ისმენდა, წვრთასა არ მოიწყინებდა;
Ⴋეფე სმასა და მღერასა იქმს, მეტად მოილხინებდა;
Ⴇინათინ მზესა სწუნობდა, მაგრა მზე თინათინებდა.
Ⴋოიხმო მისი გამზრდელი, ერთგული, ნაერთგულევი,
Ⴓბრძანა: «Ⴙემი საჭურჭლე, შენგან დანაბეჭდულევი,
Ⴋომართვი ჩემი ყველაი, ჩემი ნაუფლისწულევი».
Ⴋოართვეს. Ⴂასცა უზომო, უანგარიშო, ულევი.
Ⴋას დღე გასცემს ყველაკასა სივაჟისა მოგებულსა,
Ⴐომე სრულად ამოაგებს მცირესა და დიდებულსა.
Ⴋერმე ბრძანა: «Ⴅიქმ საქმესა, მამისაგან სწავლებულსა,
Ⴙემსა ნუვინ ნუ დაჰმალავს საჭურჭლესა დადებულსა».
Ⴓბრძანა: «Ⴜადით, გახსენით, რაცა სად საჭურჭლენია!
Ⴀმილახორო, მოასხი რემა, ჯოგი და ცხენია!»
Ⴋოიღეს, გასცა უზომო, სიუხვე არ მოსწყენია.
Ⴊარსა ჰხვეტდიან ლაშქარნი, მართ ვითა მეკობრენია.
Ⴀლაფობდეს საჭურჭლესა მისსა, ვითა ნათურქალსა,
Ⴋას ტაიჭსა არაბულსა, ქვე-ნაბამსა, ნასუქალსა;
Ⴐომე ჰგვანდა სიუხვითა ბუქსა, ზეცით ნაბუქალსა,
Ⴀრ დაარჩენს ცალიერსა არ ყმასა და არცა ქალსა.
Ⴃღე ერთ გარდახდა; პურობა, სმა-ჭამა იყო, ხილობა,
Ⴌადიმად მსხდომთა ლაშქართა მუნ დიდი შემოყრილობა;
Ⴋეფემან თავი დაჰკიდა და ჰქონდა დაღრეჯილობა.
«Ⴌეტარ, რა უმძიმს, რა სჭირსო?», შექმნეს ამისი ცილობა.
Ⴇავსა ზის პირ-მზე Ⴀვთანდილ, მჭვრეტთაგან მოსანდომია,
Ⴑპათა სპასპეტი, ჩაუქი, ვითა ვეფხი და ლომია;
Ⴅაზირი ბერი Ⴑოგრატი თვით მასთანავე მჯდომია.
Ⴇქვეს, თუ: «Ⴐა უმძიმს მეფესა, ანუ რად ფერი ჰკრთომია?»
Ⴇქვეს, თუ: «Ⴋეფე ცუდსა რასმე გონებასა ჩავარდნილა,
Ⴇვარა აქა სამძიმარი მათი ყოლა არა ქმნილა».
Ⴀვთანდილ თქვა: «Ⴑოგრატ, ვჰკითხოთ, გვითხრას, რადმცა შეგვეცილა?
Ⴅჰკადროთ რამე სალაღობო, რასათვისმცა გაგვაწბილა?»
Ⴀდგეს Ⴑოგრატ და Ⴀვთანდილ ტანითა მით კენარითა,
Ⴇვითო აივსეს ჭიქები, მივლენ ქცევითა წყნარითა,
Ⴜინა მიუსხდეს მუხლ-მოყრით, პირითა მოცინარითა.
Ⴅაზირი ლაღობს ენითა, წყლიანად მოუბნარითა:
«Ⴃაგიღრეჯია, მეფეო, აღარ გიცინის პირიო.
Ⴋართალ ხარ: წახდა საჭურჭლე თქვენი მძიმე და ძვირიო,
Ⴗველასა გასცემს ასული Ⴇქვენი საბოძვარ-ხშირიო;
Ⴗოლამცა მეფედ ნუ დასვი! Ⴇავსა რად უგდე ჭირიო?»
Ⴐა მეფემან მოისმინა, გაცინებით შემოჰხედნა,
Ⴂაუკვირდა: ვით მკადრაო, ან სიტყვანი ვით გაბედნა?!
