Ⴀწ ტირილი არას მარგებს, ცუდად ცრემლნი რასა მდიან?»
Ⴋთით ჩამოვიდა Ⴀვთანდილ, გავლო წყალი და ტყენია,
Ⴋინდორს აცორვებს ტაიჭსა, შეჟღრენით მონაწყენია.
Ⴂასცუდებოდეს მკლავნი და მისნი სიამაყენია,
Ⴁროლისა ველსა სტურფობდეს გიშრისა მუნ საყენია.
Ⴋობრუნება დააპირა, სულთქნა, მერმე ივაგლახა,
Ⴋას მინდორსა დაემართა, გზა თვალითა გამოსახა;
Ⴇვესა ერთსა სულიერი კაცი არსად არ ენახა,
Ⴋხეცნი იყვნეს საშინელნი, მაგრა არა შეუზახა.
Ⴇუცა მხეც-ქმნილი Ⴀვთანდილ გულ-ამოსკვნით და კვნესით ა,
Ⴄგრეცა ჭამა მოუნდის Ⴀდამის ტომთა წესითა,
Ⴈსრითა მოკლის ნადირი, Ⴐოსტომის მკლავ-უგრძესითა,
Ⴘამბისა პირსა გარდახდა, ცეცხლი დააგზო კვესითა.
Ⴚხენსა მისცა საძოვარი, ვირე მწვადი შეიწოდეს;
Ⴄქვსნი რამე ცხენოსანნი, ნახა, მისკენ მივიდოდეს;
Ⴇქვა, თუ: «Ⴠგვანან მეკობრეთა, თვარა კარგი რამც იცოდეს!
Ⴀქა კაცი ხორციელი კვლა ყოფილა არაოდეს».
Ⴞელთა ჰქონდა მშვილდ-ისარი, მათკენ მივა მხიარული.
Ⴍრთა კაცთა წვეროსანთა ყმა მოჰყვანდა უწვერული,
Ⴇავსა იყო დაკოდილი, შეებნიდა სისხლსა გული,
Ⴒიროდეს და იჭირვოდეს, ცოტა ედგა მას, გლახ, სული.
Ⴓყივლა, თუ: «Ⴛმანო, ვინ ხართ? Ⴋეკობრეთა დაგამსგავსენ!»
Ⴋათ მიუგეს: «Ⴃაგვიწყნარდი, გვიშველე რა, ცეცხლნი ავსენ,
Ⴅერა გვარგო, მოგვიმტკივნე, ჭირნი ჭირთა მოგვისავსენ,
Ⴑატირელნი მოგვიტირენ, ღაწვნი შენცა დაიმხავსენ»
Ⴀვთანდილ მიდგა, ეუბნა მათ კაცთა გულ-მდუღარეთა;
Ⴋათ უთხრეს მათი ამბავი ტირილით მოუბარეთა:
«Ⴙვენ ვართო ძმანი სამნივე, მით ვიდენთ ცრემლთა მწარეთა,
Ⴃია გვაქვს ციხე-ქალაქი Ⴞატაეთს არე-მარეთა.
«Ⴉარგი გვესმა სანადირო, ნადირობას წამოვედით,
Ⴂვყვეს ლაშქარნი უთვალავნი, წყლისა პირსა გარდავხედით,
Ⴑანადირო მოგვეწონა, თვესა ერთსა არ წავედით,
Ⴅხოცეთ მხეცი უსაზომო მინდორით და მთით და ქედით.
«Ⴙვენ სამთა ძმათა ჩვენთანა მესროლნი დავაწბილენით,
Ⴋით ერთმანერთსა სამნივე ჩვენ კიდე დავეცილენით:
«Ⴋე უკეთ მოვჰკლავ, მე გჯობო», სიტყვანი გავაქილენით,
Ⴅერ გავიჩინეთ მართალი, ვისარჩლეთ ვითაკილენით.
«Ⴃღეს ავყარენით ლაშქარნი, სავსენი ირმის ტყავითა,
Ⴅთქვით: «Ⴂავაჩინოთ მართალი, ვინ სჯობთ თავისა მკლავითა,
Ⴇავსა ვეახლნეთ მარტონი, დავდგეთ თავისა თავითა,
Ⴇვით დანახულსა მოვჰკლვიდეთ, ნუ ვესრვით დამნახავითა».
«Ⴙვენ ვიახლენით სამთავე სამნივე მეაბჯრენია,
Ⴊაშქართა წასლვა ვუბრძანეთ, მით არას მოაზრენია,
Ⴋოვინადირეთ მინდორი, ისი ტყენი და ღრენია,
Ⴃავხოცეთ მხეცი, მფრინველი, რაცა ზე გარდაგვფრენია.
«Ⴀნაზდად მოყმე გამოჩნდა კუშტი, პირ-გამქუშავია,
Ⴆედა ჯდა შავსა ტაიჭსა, – მერანი რამე შავია, —
Ⴇავსა და ტანსა ემოსა გარე-თმა ვეფხის ტყავია,
Ⴟერ მისი მსგავსი შვენება კაცთაგან უნახავია
«Ⴅუჭვრიტეთ, მისთა ელვათა შუქნი ძლივ გავიცადენით,
Ⴅთქვით, თუ: «Ⴋზეაო ქვეყანად, ნუ ვეუბნებით ცად ენით!»
Ⴋისი მოგვინდა შეპყრობა, ვჰკადრეთ და შევეცადენით,
Ⴀსრე სულთქმით და ვაებით მით ვართ, ცრემლისა დადენით.
«Ⴋე უხუცესმან უმცროსთა კაცი დავსთხოვე ქენებით;
Ⴙემმან შემდეგმან ტაიჭი მისი მით აქო ხსენებით;
Ⴀმან მართ ოდენ მორევნა გვითხრა, ვუალეთ ჩვენებით,
Ⴋივჰმართეთ, იგი აგრევე წყნარად მივა და შვენებით.
«Ⴁროლმან, ლალსა გარეულმან, ვარდნი თხელნი ანატიფნა,
Ⴈგი ტკბილნი გონებანი ჩვენთვის მეტად გაამყიფნა:
Ⴀრ აგვიხვნა, არცა დაგვსხნა, ყოლა არად ამოგვკრიფნა,
Ⴋისნი მკვახედ მოუბარნი მათრახითა შეგვამწიფნა!
«Ⴓმცროსსა ძმასა მივეცით, უფროსსა დავეზიდენით;
Ⴞელი მოჰკიდა, «Ⴃადეგო!», ესეცა ჰკადრა კიდ ენით;
Ⴋან ხრმალსა ხელი არ მიჰყო, ჩვენ ამად დავერიდენით,
Ⴇავსა გარდაჰკრა მათრახი, ვნახეთ სისხლისა კი დენით.
«Ⴋით ერთითა მათრახითა თავი ასრე გარდაჰფრიწა,
Ⴅითა მკვდარი უსულო ქმნა, ვითა მიწა დაამიწა,
Ⴋისი რასმე მკადრებელი მოამდაბლა, მოამიწა,
Ⴇვალთა წინა წაგვივიდა ლაღი, კუშტი, ამაყი, წა!
«Ⴀღარ დაბრუნდა, წავიდა წყნარად და აუჩქარებლად,
Ⴀგერა მივა, ნახეო, იგი მზეებრ და მთვარებლად».
