Невядомы:
– Нешта ў яго не атрымліваецца. Я табе казаў, А ты са сваім «веру». Зараз, я яму перашкоджу-паглядзім. Ха-ха.
– Ты знахабіўся. Нельга перашкаджаць.
Я зноў лёг і заснуў. Прысніўся сон: неяк жылі з дзядулем. Я не мог хадзіць, праблема з нагой. Дзед дапамагаў мне ва ўсім (маю коўдру паправіць, паліць дасць, выкліча каго трэба). Неяк ён паправіў мне падушку і заўважыў, як я ўбачыў нешта. Моўчкі дапамог, а я з адкрытымі вачыма спаў. Ён здзівіўся. Думаў, што я там бачу? Гэта я бачыў свайго каня у сне. Бераг, мора і я. Затым, карабель прыплыў. Конь дапамог мне да карабля даплысці. Потым мы на караблі пайшлі ў мора. Я закінуў сетку, і яна налавіла метал (мячы, шчыты, аўтаматы, лом жалезны). Дрэнныя справы. Што рабіць? Далей – горш. Я пачуў, што мая нага стала задняй нагой жарабца. Не змог бегаць, не змог хадзіць. Паспрабаваў масажаваць, але не дапамагала гэта мне. Узяў нагу, павярнуў, што яшчэ зрабіць? Стаў яе біць, біць, біць… Гэта дрэнна. Я прачнуўся і ўстаў. Задумаўся.
Невядомыя:
– Ты брыдка зрабіў. Не лезь да яго.
– Не. Я ж сказаў табе. У яго не атрымаецца. Ні-чо-га.
Седзячы, я зноў заснуў: выйшаў на вуліцу, і даганяе жонка. Пакідае дачку мне і з'язджае. Мы з дачкой любім адзін аднаго. Мала ў нас часу. Заўсёды. Так і цяпер, мы забеглі на рынак і потым згубіліся. Я ўбачыў дачку і ўсё. Пайшла яна. Я жыў у доме адзін і раптам прыехалі да мяне. Выйшла жонка, дзеці і мужчына. Чаго яна прыехала? Навошта дзяцей і мужыка прывезла? Дзеці не мае. Толькі дачка мая, узрост, праўда, у яе іншы. Мужык вітацца палез да мяне, але я адмовіўся. Павярнуўся да жонкі і на ёй крыж паставіў. Пайшоў я да сябе. Неяк я сустрэў у доме ворагаў і сяброў. Пачаў гаварыць з усімі і зразумеў, што нічога не атрымліваецца. Дом быў пашкоджаны, столь упала, сцяна завалілася. Гэта і не давала мне пагаварыць з усімі. І вось з'явілася дзяўчына. Яна ведала, што я чакаў яе. Абняла мяне і сказала, куды мне ісці. Па жоўтай сцежцы, нікуды не зварочваць. Я быў ёй так рады… трэба прачнуцца. Тэрмінова. Годзе. Я прачнуўся і… пайшоў па жоўтай сцежцы.
Невядомыя:
– Ты мне перашкаджаеш. Зноў урываешся са сваёй дзяўчынай, і мае страсці развальваюцца.
– Я не дам табе гадзіць. І так ты сапсаваў будучыню яму. Ён дойдзе да вострава. Так будзе. Я сказаў.
Я апынуўся ў лесе. Патоку перайшоў і бачу катэры. Мая нага зноў у заднюю нагу жарабца ператварылася. Божа мой, не магу ісці. Мяне сустрэў чалавек і дапамог дабрацца да катэра. На ім ёсць усё, каб я змог абслужыцца. Толькі я лёг, так мая нага прыбегла, нават дзве! Я звар'яцеў… сабраўся з сіламі, заплюшчыў вочы і паспрабаваў устаць. Усё атрымлівалася, і я быў у альтанцы. Альтанка прыгожая. Такіх не бачыў. З кімсьці размаўляю. Мужчына ці жанчына? Можа, з альтанкай размаўляю? Нічога не разумею. Раптам, задняя сценка раскрылася і жоўтая сцяжынка. Я па ёй дайшоў да ракі. Убачыў, як купаецца дзяўчына. Я прыгледзеўся… гэта яна! Дзяўчына з зялёнымі вачыма! Я абдымаю яе! Яна кажа, што пара мне ісці. Я пытаюся: «Ты кінеш мяне?». «Не, – кажа яна, – я буду з табой, толькі пазней». Цалуе мяне і паказвае, куды ісці. Сама растварылася, я адзін стаю. Павярнуўся і пайшоў наперад. Праз 50 метраў я спыніўся. Пад нагамі туман. Я асцярожна пайшоў. Туман знік. Я ўбачыў прыгажосць. Можна прысесці і разгледзець яе. Я ўбачыў, што плыву на гэтым востраве. Уся зямля ўнізе. Прыгожа…
