Arkaŝa silente kapjesis, li timis interrompi la obstinan birdon kaj diligente aŭskultis.
Kaj la gufo, kontenta, ke almenaŭ la vojaĝanto tion sciis, daŭrigis: “Tio estas bona! Ne tute, tio signifas, perdita! Do, la fadeno fluas kaj bobenas sin; Kie? Ĝuste! Sur la ŝpinilo! Sed kiel ĝi estas volvita, kiel glate ĝi kuŝas, de tio dependas, ĉu homo estas feliĉa aŭ ne! Kaj ankaŭ okazas, ke la fadeno estas bobenita, ĝi kuŝas kiel la persono ŝajnis revi, kaj jen, la persono bezonas nenion alian! Kaj per siaj pensoj, li mem memvole forlasas sian ŝpinilon! Kiu, kompreneble, tuj malaperas! Homo vivas kvazaŭ ĉiu tago similas al la antaŭa! Ĉu vi komprenas min, kontuzita? Almenaŭ kapjesu!”
La saĝa Gufo pravis! Arkaŝa vere pensis pri tio! Ho, kiel pripensema li estis! La Saĝa Birdo diras ĉion ĝuste! Kaj li denove diligente ekkapjesis.
La Gufo klare estis kontenta, ĝi vidis, ke ĝiaj vortoj atingas la homon kaj ne nur atingas lin, sed penetras en ĉiun ĉelon de lia konscio.Ĝi donis al la aŭskultanto iom da tempo por digesti tion, kion li aŭdis kaj parolis denove: „Sed kiel alie ĝi povas okazi – homo trafis en situacion tute neklarigeblan de lia cerbo! Li multe suferis, sed sukcesis ekregi sin! Kaj ne nur elteni, sed eliru digne el ŝajne mortiga kaptilo! Kaj poste kio? Kaj poste du jarojn li iradis kaj ĉirkaŭrigardis, kaj eĉ ĵuris, ke nenio alia povas ŝanĝiĝi en lia vivo, li rezignis pri ĉio, li estis feliĉa pri ĉio! Jen ĉio! La fadeno ĉesis pendi sur la ŝpinilo! Ĉu ĉi tio estas konata historio?
Arkaŝa nun estis eĉ pli surprizita ol kiam li eksciis, ke birdoj foje povas paroli! Kiel ĝi scias ĉion pri li?
"Nu, ĉu vi plu miros, ke vi trafis ĉi tien?" – demandis la birdo, atente rigardante al Arkaŝa.
“Verŝajne ne! Mi ĉion komprenis! Sufiĉe strange, sed mi ĉion komprenis! Ĉu mi povas demandi al vi ion?" – Arkaŝa pluiris al la demandoj.
“Mi estus surprizita, se vi nun silente irus serĉi vian ŝpinilon! Ja kiel eblis frapi la kapon! Demandu, kompreneble! Nur ne tro pensu antaŭ demandi! Mi ne vartos vin ĉi tie ĝis la mateno!" – respondis Gufo.
“Diru al mi kie serĉi mian ŝpinilon? Kaj ankoraŭ unu demando – kiel estas, ke iu vivas sian tutan vivon kaj eĉ neniam vidis krokodilon, sed la duan fojon en mia vivo mi trovas min en tute neklarigebla historio? Ĉu mi estas ia ne tia? Neniu iam kredos min!” – emocie parolis Arkaŝa, starante sur la piedoj kaj svingante la brakojn.
“Mi tute ne miras pri la unua demando, sed per la dua, mi konfesas, vi ĝojigis min! Mi komencos de la fino – fakte, multaj homoj havas problemojn kiel vi! Sed, kiel regulo, timante kondamnon kaj miskomprenon, ili silentas ĝis la fino de siaj tagoj! Oni donis al vi ŝancon, ĉar vi ne timis kaj skribis libron pri viaj aventuroj! Ĉu ne? Do, pri kie serĉi vian ŝpinilon: vi nun estas ĉe la Disrompo en la spactempa kontinuumo, kaj via ŝpinilo povus esti ie ajn! Fakte, estas pluraj Gardantoj de la tiel nomataj "rifuzitaj" ŝpiniloj, neniu scias, kiu el ili ricevis la vian! Sed, se vi trovos la ĝustan, li rekonos vin kaj redonos vian ŝpinilon! Mi vidas, ke multaj aferoj estas neklaraj, sed kiel vi komprenis ĝin, tiel komprenis!” – Tre saĝe respondis Gufo.
Arkaŝa volis grati sian dolorantan nukon, sed rezistis – li ne volis doni al Gufo novajn kialojn por ŝercoj pri sia vundo.
Li staris kaj pensis pri kio alia demandi al la Saĝa Birdo. Sed Gufo antaŭis lin: “Ĉu vi volas demandi kiel komenci kaj kien iri unue? Mi komprenas! Bona demando! Komence iru rekte kaj ne turnu vin ien, sed kiam venos tempo turniĝi, vi mem devas decidi kien! Kaj survoje vi renkontos multajn nekutimajn aferojn, kaj malbonajn, kaj bonajn, kaj helajn, kaj malhelajn! Via sorto kaj kiel baldaŭ vi povas reveni de ĉi tie dependas nur de vi! Se vi povus, kompreneble!
