Без яшибез җирдә гади генә,
Язмыш дигән юлдан барабыз.
Әзер юллар кайчак ошап бетми,
Үзебезчә итеп салабыз.
Үткән юллар шуңа төрле була,
Кузгалып та бер үк ноктадан.
Сирәк бит ул юлдан аручылар,
Барулардан үзе туктаган.
Куркынычы: юлсыз калу җирдә,
Булмаганда барыр җирләрең.
Кем өчендер… буйсынучы булып,
Кол булгандай җиргә килгәнең.
Түрәләрне дәүләт туйдырганда,
Сиңа кала алар биргәне.
Буйсынуың синең кулларыңнан,
Язмыш түгел дәүләт дигәне.
Заманача коллык кануннары,
Яңаралар – тора үзгәрә.
Кеше җуя иреген, күнегә ул,
Коллык дигән авыр сүзгә дә.
Җирдә кеше тигез яратылган,
Язмыш дигән күпме вакыт бар.
Үзебезгә бәйле түгел мени,
Ниләр кылып узган вакытлар.
Кануннарны санга сукмый гына,
Шактый юлыбызны узабыз.
Барыр юллар анык булмаганда,
Кая барып, кайда булабыз.
Имансызлык, коллык көтүендә,
Ничек соң без кеше булмакчы.
Соң булса да уйланырга иде,
Язган юлның барысын узганчы.
