Па магутным пучку прамянёў падавалася хваля звышвысокай частаты, на Зямлі гэты прамень займаў радыус ад пяці да паўметра дыяметрам, у залежнасці ад налад. Аператар праз спадарожнік прамацваў натоўп людзей на прадмет пошуку людзей з негатыўнымі, агрэсіўнымі думкамі. І выявіўшы іх, падключалі ўвесь комплекс аператыўна-вышуковых мерапрыемстваў. Быў і другі бок медаля ў гэтага эксперыменту – перадача энергіі на адлегласці чалавеку, параненаму, напрыклад, хвораму, які ідзе ў дарозе. Па промні з космасу ад спадарожніка аддавалася вызначаная частата, натуральна не чутная ні кім, яна то і задавала тэмп працы галаўнога мозгу чалавека і пры неабходнасці магла зняць усе неабходныя характарыстыкі з параненага ваяра. Але гэта ваенны бок эксперыменту. Усе тэарэтычныя выкладкі былі дваццатых гадоў 21 стагоддзі, а на двары стаяў ужо 2028 год. Так што ўсё і ўзровень тэхнічнай абсталяванасці карабля, і навуковы ўзровень даследнікаў быў на належным узроўні. Склад калектыву быў інтэрнацыянальны, напрыклад Васіль Харын быў рускі, з Пермі, яму было 42 гады і гэта была яго другая касмічная экспедыцыя. Працуючы бортінжынерам і па сумяшчальніцтве біёлагам, ён ведаў амаль усё пра карабель і пра чалавека. «Псіхабіямеханічнай сістэме – чалавек» – як любіў ён казаць.
Камандзір карабля – прафесар Артур Штольц быў з Германіі і яго роля была больш у аб'яднанні намаганняў усіх членаў экіпажа і кіраўніцтва праектам. Ён быў яшчэ і штатным псіхолагам, ён праходзіў навучанне ў адным з манастыроў Швейцарыі.
Лекар экспедыцыі Святлана Майсееўна была з Ізраілю, яе канёк – галаўны мозг, склад крыві, біяхвалі як мозгу, так і чалавека.
Інтэлектуальная сістэма «Вагрыус» была родам з ЗША – мінімізацыя чыпаў у гэтай краіне выйшла на першае месца яшчэ ў 90-я гады дваццатага стагоддзя. Штучны Інтэлект саманавучаўся і ў праграмным рэжыме, і вобласці эрудыцыі – у гульні ў шахматы яму не было роўных на Зямлі. Напрыклад, ён мог пры аварыі самастойна пасадзіць карабель без удзелу чалавека.
Вядома ж былі і іншыя сябры экспедыцыі, робаты і шматлікае іншае пра што будзе напісана ніжэй.
Такім чынам, усё было гатова да эксперыменту і ў вобласці перадачы энергіі на адлегласць, і ў чытанні мыслеобразаў на выдаленні з арбіты. На зямлі была група добраахвотнікаў таксама рознага інтэрналістычнага характару. Усё было гатова. Вось толькі гэтая аварыя з панэллю сонечнай батарэяй стала невялікай замінкай – з Зямлі ляцеў ужо грузавы карабель-рамонтнік, а пакуль усё адпачывалі і карысталіся самаробнай сонечнай батарэяй са спілаваных па версе германіевых транзістараў сямідзесятых гадоў дваццатага стагоддзя.
Пасля аперацыі на руцэ, а Біямаксу 21-му прышылі новае перадплечча, наўзамен страчанага ў сутычцы з мядзведзіцай старога, кансіліум лекараў вырашае накіраваць яго ў манастыр, што за 30 кіламетраў ад навуковага мястэчка. Там і тканіны зажывуць, і вага ў норму прыйдзе, і думкі аб жыцці супакояцца. Барыс Барысавіч Алейкін, так клікалі Біямакса 21-га па яго чалавечым жыцці, пагадзіўся. Ён, былы вайсковец, жыў ужо другім жыццём біяробата і хацеў паглядзець царкоўнае жыццё знутры.
Вараб'еўскі манастыр, што каля вёскі Вараб'і, быў невялікім. 20 кароў з цялятамі, 2 трактары і чалавек 30—35 браціі. Манахаў усяго было 3 – сам настаяцель, айцец Філіп, яго памагаты манах Андрэй і інак Сергій, які яшчэ хлопчыкам быў пры царкве і дарос да звання манаха. Браты, так званых труднікі, былі ў асноўным былыя алкаголікі, якія страцілі свае дамы і працу па волі лёсу. Была і групка наркаманаў, людзей, якія адсядзелі і віюць свае сеткі зла і тут у манастыры.
