Зборнік сучаснай навуковай фантастыкі. Перм, 2023 - страница 5

Рашэнне прыйшло маментальна, – не выходзячы ў эфір, які мог праслухоўвацца, бегчы з манастыра. І бегчы неадкладна. Зарыентаваўшыся па зорках, Барыс выйшаў з манастыра – наперадзе прыкладна 25 кіламетраў па бездаражы, раніцай ён усё ж выйдзе на сувязь з Цэнтрам. Але ён ужо будзе далёка ад кляштара.

Ён ішоў па прасёлкавай дарозе і паўтараў паўшэптам «Ісусе Хрысце… Ісусе Хрысце…» І тут злева было маленькае балотца. Усе сэнсары біяробата працавалі ў штатным рэжыме. І тут ён пачуў выразна ад лілей «Які шчаслівы чалавек міма нас ідзе… Які шчаслівы! Яму дапамог сам Бог!» і Барыс выразна адчуў той невымоўны, неапісальны стан, які называецца мілатой!

Биоробот Биомакс 21-й ляжаў пад завалам з камянёў у напаўпрытомным стане ўжо дзён пяць. Дакладней ён не мог вызначыць з-за траўмаў нанесеных звералюдзьмі. Гэтая вайна працягвалася ўжо два гады са зменнымі поспехамі для ваюючых бакоў. У Биомакса была полуоторвана левая рука, яна вісела на биопроводах-жылах і з яе выцякала алей, маленькія маторчыкі, якія адказваюць за сціск пэндзляў, працягвалі самаадвольна то ўключацца, то выключацца, расходуючы электраэнергію.

Рэжым харчавання ў біясістэме быў пастаўлены як тэрмінаторны. Гэта нават не эканомны «экстрэмальны» ці яшчэ яго называюць аварыйны, гэта той рэжым, пры якім рухомасць канструкцыі абмежавана – жыцці біяробата блізкая да смерці і задача гэтага рэжыму, падтрымаць карты памяці да прылёту атрада ратавальнікаў-спецназаўцаў з базы. Паўстанцы – звералюдзі паводзілі сябе вельмі хітра, яны спрытна маскіраваліся ў жывёльным свеце, лёгка навучаліся, то збіраліся ў групы, то дзейнічалі ў адзіночку. Звералюдзей спансавалі навукоўцы, якія ўсталі на навуковую ніву ў шэрагах крыміналу, а менавіта ў шэрагах наркабаронаў. Менавіта на такую групу, прадукт мутацыі ад прамянёў прыбора «Харатрон», і натыкнуўся Біямакс 21-й патрулюючы тэрыторыю Краснавішэрскага запаведніка.

На першы погляд гэта былі звычайныя мядзведзі – мядзведзіца з двума мядзведзікамі. Біямакс 21-й, вынікаючы інструкцыям, падышоў на адлегласць стрэлу, але як толькі ён узвёў стрэльбу са снатворным, мядзведзіца кіўнула ківач. Так, ды той самы ківач школы вайсковай контрвыведкі… паказала сыход направа, сышла налева і адразу ж наблізілася метраў на пяць. Биоробот разгубіўся, – «Каб мядзведзі пампавалі ківач?» і тут у левым баку грудзей біяробата ўзнікла цягучая боль, датчыкі зафіксавалі лептон пробой! Бескантакт школы чараўнікоў звералюдзі толькі асвоілі параўнальна нядаўна. Биоробот паваліўся як скошаны. Мядзведзіца гайданулася па інерцыі направа, затым налева і ўжо скачкамі скарачаючы дыстанцыі, як гэта робяць хутка толькі звяры і намёртва ўпілася ў левы локцевы сустаў.

Ужыванне бескантакту не прайшло бясследна і для мядзведзіцы, – рэзкі залімітавы выкід усіх энергій, сфакусаваны ў вобласць сэрца біяробата (а ў гэтай серыі біяробатаў сэрца і мозг чалавечыя, а косці і цягліцавая тканіна ўперамешку і чалавечыя, і тытанавыя, і арганаподныя пластыкавыя. перфтаранавым складнікам) прывёў да таго што мядзведзіца Аліса павалілася як падкошаная. Такое заўсёды бывае пры ўжыванні бескантакту – патрабавалася аднаўленне каля 2-х сутак у хованцы. «Таварыш маёр, таварыш маёр», кінуліся да яе медзведзяняты, сяржанты Зосіма і Яфрэм, «Што з вамі?» «Гэтага лагернага паўдурка ў пячору на Воўчым Камяні, заваліце ўваход камянямі, няхай правяліцца.» Па яе разлікам зарада акумулятараў у тэрмальным рэжыме павінна хапіць на месяц працы, а тамака выцягнуўшы модулі памяці і прытомнасці можна будзе перапраграмаваць Биомакса-21. Ужо праходзілі гэта, ужо хакалі гэтую серыю біяробатаў. Ну а потым або біяробат-шахід, або агентурнае ўкараненне ў асяроддзе людзей – «зварот» у грамадства, калі легендаванне дазволіць. Сяржанты так усё і зрабілі – адцягнулі Биомакса ў пячорку (гэта была старажытная стаянка чалавека) і завалілі ўваход камянямі. Але! Яны не залілі гэты паўтруп вадой! Пабаяўшыся канчатковага закарочвання ўсіх сістэм…