Прывыб на месца на рэйсавым аўтобусе, прайшоўшы да манастыра 2 кіламетры, Барыс Барысыч убачыў царкву. Усё, як і на карце аэрафотаздымка – удалечыні трохпавярховы дом, дзе жылі браты, побач кароўнік… Агарод і лазня відаць былі ўдалечыні. Прайшоўшы ў абразовую краму, ён убачыў там манаха Андрэя, які быў да гэтага навуковым супрацоўнікам у НДІ электронікі. «І чаму ж ён, сышоў з нашага НДІ два гады таму? Што падштурхнула яго на гэта – манастырская цішыня? Па папярэдніх дадзеных брація п'е і б'ецца, ну што ж гэта я – усё далей пазнаю, пажывем – убачым!»
У Храме было ціха, Андрэй перакладаў нейкія паперы і Барыс (ён жа біяробат Біямакс 21-й) ціха спытаў: «Мне б вось тут гэта… руку пасля аперацыі падлячыць і нервы паправіць, дзе можна пакінуць рэчы і ўвогуле куды мне зараз?» «Ах, так, вы ўчора тэлефанавалі», сказаў манах Андрэй. «Пакіньце пашпарт і сотавы мне, таксама наяўныя грошы – яны вам тут не спатрэбяцца і прытрымлівайцеся за мной». Барыс пакінуў пашпарт, сотавы, хаця другі сотавы быў уманціраваны ў яго цела, гэтак жа, як і радыёперадавальнік са спадарожнікавым тэлефонам. З Цэнтрам можна было звязацца ў любы момант, робячы пры гэтым любую працу і нават размаўляючы з іншымі людзьмі.
«А можна ліхтарык пры сабе пакінуць?» спытаў Барыс, ліхтарыкам быў замаскіраваны акумулятар, ён устаўляўся ў сетку і зараджаўся, потым зарад перадаваў інтэлектуальнай сістэме біяробата. Паколькі мозг і сэрца біяробата былі чалавечыя, а ўсё астатняе і мышцы, і ўнутраныя органы і шкілет штучныя, усё гэта патрабавала зарада энергіі раз у двое-трое сутак. З ежы Барыс мог есці ўсё, але мог і доўгі час заставацца без ежы. Шмат даўжэй, чым звычайна. Мог ёсць працяглы час толькі адну пшаніцу – яна раскладалася на пажыўныя рэчывы ў штучным страўніку.
«У нас вельмі строгі манастыр, але паколькі вы будзеце качагарам і адначасова начным вартаўніком, Вам можна мець ліхтарык пры сабе», сказаўшы гэта манах Андрэй, зачыніў абразную краму і павёў Барыса ў брацкую хату.
Барысу паказалі вялікі пакой на шэсць чалавек, ложкі стаялі ў два ярусы вакол сцен. Таксама паказалі ў падвале качагарку, яе тапіць не трэба было, трэба было нацягаць крыху дроў і кавалкаў вугалю ў запас, прыбрацца, паправіць правіслую электраправодку, працягнуць кабель для ўнутрыманастырскага тэлефона і ўсталяваць там старога ўзору тэлефон. Чым Барыс Барысавіч і заняўся.
За трапезай Барыс агледзеў і запісаў на памяць свайго штучнага інтэлекту ўсіх братоў, – учорашнія алкаголікі і наркаманы былі ахайна апрануты і на тварах іх быў чырвань. Усе былі выспаліся і бадзёрыя. Толькі адзін з іх – Дзмітрый, як потым даведаўся Барыс яго імя і прозвішча па базе даных МУС, адчуўшы знятае фота асобы, быў пануры. Дзмітрый быў не ў сабе, ён – лідэр АЗГ звіў тут гняздо. Яму павінны былі сённяшняй ноччу прывезці партыю гераіну ў манастыр, для наступнай перапраўкі ў Еўропу. І тут гэты новенькі. Качагарам і вартаўніком пастаўлены. «Як бы не быў ён біяробатам з мянтоўкі», падумаў Дзмітрый. Яго чуйка за гады адседкі і доўгіх «хадок» на зону яго не падводзіла. «Сёння ўвечары настаяцель айцец Філіп з'едзе па сваіх справах у горад, у Епархію. Манах Андрэй будзе спаць, а інакаў Сергій ноччу будзе маліцца за ўвесь свет у Храме. Вось толькі гэты са сваёй хворай рукой у мае планы не ўваходзіў. Ну ды добра, будзе дзень, будзе ежа», – падумаў Зміцер і стаў піць гарбату.
