Əlacı yox təkcə Vahid bihalın
20 yaşında bir xatirə dəftərinə yazdığım şer.
Bütün yolu yalnız səni düşündüm,
Xəyalımda cilvələndi xəyalın.
Bir ümidin nəşəsindən isindim,
Sevindim ki, keçib gedər məlalın.
Necə qıyım qəlb ağlaya, göz dola,
Gizli-gizli ürək yana, qovrula,
Günəş ola,
yağış ola,
gül sola,
Necə məni yandırırdı bu halın…
And verdim ki, xoş xəbərlə dönəsiz.
İnsafdımı, parlamamış sönəsiz…
İnanırdım, xəzan gəlməz vədəsiz,
Bulud tutmaz tər üzünü hilalın.
Necə gözəl başa çatdı imtahan,
Məğrur çıxdın neçə qara qorxudan.
Gəncliyini qorumağa hər zaman.
Çox istərdim, çata əqlin, kamalın.
Öz bəxtinə əlindədir ixtiyar,
Arzularla yaşa azad, bəxtiyar,
Unutma ki, hər bir dərdə əlac var,
Əlacı yox təkcə Vahid bihalın…
Sinif yoldaşım, dostum Nizami Bayramova həsr edirəm.
Dostum Nizami Bayramov
Aradım dayazda, üzdüm dərində,
Tilsimlərlə dolu yüz hikmət gördüm.
Göylərə bağladım ümidlərimi,
Tağında min cürə qıfilbənd gördüm.
İnsandı dünyanın zinəti, tacı,
İnsanın enməsi acıdı, acı.
Ata, ana, oğul, qız, qardaş, bacı;
Hərədən min cürə məhəbbət gördüm.
Cocuqluq çağlarım düşdü yadıma,
Üz tutdum elimə, ata yurduma,
Nizami aslan tək gəldi yardıma,
Qəlbində dostluğa sədaqət gördüm.
Ay Vahid, şairlər gördüyün deyər,
Onu kim susdurar, onu kim əyər?
Elimə, dilimə verirəm dəyər.
Hər sözdə xalqımdan əmanət gördüm.
Doktor Müşfiq Mirzəyevə həsr edirəm.
Bir dərd daşıyıram gör neçə ildi,
Bu dərdə dağ dözməz, daş dözməz, həkim.
Qəlbimə tökülən göz yaşlarından,
Od tutub yansa da, can bezməz, həkim.
Bir yandan Kəlbəcər, bir yandan Laçın,
Bir yandan Tərtərçay, bir yandan Xaçın,
Bir yandan Ağdamım, – suları qırçın,
Murov boyda dərdi kim görməz, həkim?
Yağı düşmən tutub qədim Qalanı,
Qubadlı, Füzuli, Zəngilan hanı?
Tutduq üzümüzə Çocuq-Mərcanı,
Abdal-Gülablıdan səs gəlməz, həkim.
İrəvan dəyişib oldu Yerevan,
Göyçə gözəlini etdilər Sevan;
Sülhsevər xalqıma tutdular divan,
Üzüm həşrə qədər ta gülməz, həkim
Yandırır Zəngəzur həsrəti bizi,
Ot basır biz keçən çığırı izi;
Həsən Mirzə yurdu Dərələyəzin
Yanğısın Araz da söndürməz, həkim.
