Ⴊხინმან ბნელი განმინათლა, დაშრტეს, ცეცხლნი რომე მწვიდეს;
Ⴘევე დავჯე ნადიმადვე, ჩემნი სწორნი სადა სმიდეს.
Ⴋხიარულმან საბოძვარი გავეც, ზამი გაადიდეს»
Ⴜიგნი Ⴒარიელისა ხატაელთანა
«Ⴂავგზავნე კაცი Ⴞატაეთს და წიგნი ჩემ-მაგიერი;
Ⴋივსწერე: «Ⴋეფე Ⴈნდოთა არისმცა ღმრთულებრ ძლიერი:
Ⴋათი ერთგული გაძღების ყოველი სული მშიერი,
Ⴅინცა ურჩ ექმნას, იქმნების თავისა არ-მადლიერი.
«Ⴙვენო ძმაო და პატრონო, თქვენგან არ გავიმწარებით;
Ⴄსე რა ჰნახოთ ბრძანება, აქამცა მოიარებით;
Ⴇქვენ თუ არ მოხვალთ, ჩვენ მოვალთ, ზედა არ მოგეპარებით.
Ⴑჯობს, რომე გვნახნე, თავისა სისხლთა ნუ ეზიარებით».
«Ⴉაცნი გავგზავნენ, მე გულსა უფრო მომეცა ლხინები,
Ⴃარბაზს ვიშვებდი, დამევსო ცეცხლი წვად მოუთმინები;
Ⴋაშინ სოფელმან საწუთრო მიუხვის, რაცა ვინები,
Ⴀწ ხელ-მქმნა, რომე საახლოდ მხეცთაცა მოვეწყინები.
«Ⴎირველ გაჭრისა პირება, მერმე დაწყნარდეს ცნობანი;
Ⴙემთა სწორთაგან იყვნიან ჩემს წინა ნადიმობანი,
Ⴋაგრა დამშლიდეს ლხინთაგან სურვილთა დიადობანი;
Ⴆოგჯერ შემცვიან სევდათა, ვთქვნი საწუთროსა გმობანი».
Ⴌესტანისაგან Ⴒარიელის ხმობა
«Ⴃღესა ერთსა საწოლს მოვე მეფისა სრით წამოსრული,
Ⴅჯე და მასვე ვიგონებდი, არ მიეცა თვალთა რული;
Ⴜიგნი მქონდა საიმედო, ამად ვიყავ მხიარული;
Ⴉარსა მცველმან მონა უხმო, უთხრა რამე დაფარული».
«Ⴋონააო Ⴀსმათისი», საწოლს ვუთხარ შემოყვანა.
Ⴋოეწერა: «Ⴂიბრძანებსო», ვისი მესვა გულსა დანა.
Ⴊხინმან ბნელი განმინათლა, ამიფოლხვა ჯაჭვთა მანა,
Ⴜავე, მონა წავიტანე, რამცა ვუთხარ ამისთანა!
«Ⴁაღჩა შევვლე, არა დამხდა კაცი ჩემი მოუბნარი;
Ⴕალი წინა მომეგება მხიარული, მოცინარი,
Ⴋითხრა: «Ⴅაშად ამოგიღე, არ გასვია გულსა ნარი,
Ⴋოდი, ნახე ვარდი შენი უფრჭვნელი და დაუმჭნარი».
Конец ознакомительного фрагмента.
Если вам понравилась книга, поддержите автора, купив полную версию по ссылке ниже.
Продолжить чтение
