***
Mehtər İsmayılın atasının ölümündən sonra anası Nəsibə havalanmışdı: – Apardılar kişini, apardılar…
Çoban Hümbətin arvadı Nübar əllərini qoynunda cütləyib əsəbiləşdi:
– Yenə başladı… Ağız, hara apardılar kişini. Odeyy qəbiristandadır.
– Yox. Qırmızıpapaqlar apardılar… Apardılar revkoma.
– Bıy, başıma xeyir.
– Revkom uçub, uçub Revkom. Kişi də qalıb altında.
Artıq xeyli müddət keçməsinə baxmayaraq Nübar hələ də ərinin Revkomun uçmuş binası altında olduğunu düşünürdü.
Nübar Şəhrizadı qoyub gedə bilməsə də, neçə vaxt idi ki, Hümbəti məcbur edirdi ki, kolxozdan həyətyanı sahə alsınlar, ev tikib köçsünlər. Bir yandan da Nəsibənin eyni sözləri təkrar etməsi onu əndazədən çıxarırdı.
Şəhrizad eyvanda göründü. Bir qədər əvvəl Cəbrayılovun iclasda kənd camaatına Qüdsi Hacıyevin ölüm xəbərini dedikdən sonra bütün kənd pıçıldaşırdı ki, Qüdsini Məmmədrəsul öldürüb.
İndi keçmiş xanımını eyvanda görən Nübar adəti üzrə özünü yığışdırdı. Amma daha Şəhrizada xanım deyə müraciət etmirdi.
Şəhrizad bunu hiss etsə də, heç üzə vurmadı.
– Sən elə mənim bacımsan, – deyib, o özü Nübarı bu əziyyətdən
qurtardı.
– Salam, ay bacı.
– Salam, Nübar.
– İndi gəlirəm. Sözüm var.
Həyətə çıxan Şəhrizad Nübarın sözlü adama oxşadığını duymuşdu.
– Nə deyəcəkdin, buyur.
Nübar duruxdu. Bir qədər özünü toparlayıb kənddə dolaşan dedi-qodunu Şəhrizada çatdırdı. Qəhər Şəhrizadın bağrını deşirdi. İstədi ki, Nübara desin ki, "mənim qardaşım öldürə bilməzdi Qüdsini. Qüdsi öldürülən gecə qardaşım mənim yanımda, evdə idi". Amma Nübara bu sözləri deyə bilmədi. Qardaşının onlara gəlişini heç kim bilməməli idi.
Qüdsinin ölümündə qardaşının əli olmadığına tam əmin idi Şəhrizad:
– Yalandır, mənim qardaşım Qüdsini öldürə bilməzdi…
Həyət qapısından içəri girən İsmayıl ortada ayaq üstə dayanıb söhbət
edən Şəhrizad və Nübarı görüb hər şeyi anladı. O artıq bilirdi ki, söhbət nədən gedir… İnsanlar artıq öz sözlərini demişdilər. Qüdsini öldürənin Məmmədrəsul Haqverdiyev olduğuna hər kəs özünü inandırmışdı…
Həyatını verməyə hazır olduğu Şəhrizadın qardaşı haqqında deyilən bu sözlər onun xanımının da, bəyi Talıbın da üzərinə kölgə salırdı.
Özünü bu ailənin bir parçası hiss edən İsmayıl son vaxtlar az qalırdı
ki, hər şeyi atıb Məmmədrəsula qoşulsun.
İnsanın taleyi, ömrünün uzunluğu öz əlində deyil. Amma insana
ayrılmış müddət ərzində neçə günü mənalı yaşaması onun öz əlindədir…
Çətin və acılı günlərin şirin sonluğunu dadmaq yalnız mənalı ömür sürmək üçün yaşayanlara qismət olur. Çünki çoxları nə vaxtsa yaşayacaqları günə çatmaq üçün günləri, ayları sayaraq "heyhat, ömür keçdi", dedikləri anda, bir başqası növbəti anını yaşamağına davam edir. Beləcə də həmin mənalı anlar toplanaraq sonda "mən yaşadım", dedizdirir insana…
– Salam, ay İsmayıl. Hələ bir bəri dur, – bunu Şəhrizadın hələ də
yanında durub, guya ürək-dirək verən, amma əslində yarasının qaysağını qoparan Nübar dedi.
Onsuz da dilxor olan İsmayıl onların beş-altı addımlığında dayanıb, – Nübar xala, eşidirəm, buyur, – dedi.
Nübar yenə də Şəhrizada xitabən, – ay bacı, – deyib, sözünə davam etdi: – Bu gədə nə düşünür mən bilmirəm. Ədə, anan yazıqdır. Bir halal
süd əmmiş al, gətir evə, o arvada dayaq olsun.
İsmayıl bilirdi Nübar nəyə eyham vurur.
– Ay bacı, sən denən ona, nə vaxtacan subay gəzəcək?
Şəhrizad İsmayılı çox istəyirdi. Ona qardaş gözüylə baxırdı. Bayaqdan bəri Məmmədrəsul söhbətinə görə dilxor olan Şəhrizad sanki öz doğma qardaşını evləndirəcəyi qədər sevindi:
